Nightports - Nightports W/ Betamax

Leaf

Het heeft even geduurd, maar The Leaf Label brengt eindelijk een tweede editie uit van het verhaal 'Nightports', een initiatief van muzikanten en producers Adam Martin en Mark Slater. Het opzet is eenvoudig: een gediversifieerd en breeddenkend muzikant vooraan zetten en alle geluiden die hij maakt, omzetten in composities en unieke creaties die ook niets anders bevatten dan de geluiden van de muzikant zelf. Zoiets vraagt natuurlijk enige planning en muziek schrijven vooraf. En na de veelzijdige pianist Matthew Bourne, is het nu de beurt aan expressiedrummer en percussionist Betamax.

Door de keuze van een ritmisch grootmeester als Betamax voor deze unieke aanpak verraden Martin en Slater natuurlijk vooraf al enige gedrevenheid. Maar de studiomeesters zouden het experiment oneer aandoen, moesten ze het daarbij houden. “Within the depth of the drum takes, we found hidden melodies, chords, structures and basslines …”, aldus de perstekst bij deze plaat. Met andere woorden: dit is een proces van uitpuren van geluiden, filteren, bewerken, afzonderen en anders in elkaar zetten. Een eindeloze puzzel die een resultaat moet geven dat zowel muzikant als knoppendraaier (en liefst ook publiek) behaagt.

Het resultaat is - zoals verwacht - opvallend en prikkelend. Met elf tracks waarin ritmes centraal staan, maar waarin je ook vleugjes jazz, breakbeat, dub, bigband en future elektronica kan terugvinden. Het experiment staat niet ten dienste van de esthetiek van muziek, maar ligt daar netjes onder. Soms heerlijk luidruchtig, zoals in een noisy Sirkel (dat wel heerlijk wazig begint), soms eerder dromerig en met veel ruimte, waarbij de drums eerder als een nachtvlinder rond je oren fladderen (Amalgam).

Dit is in elk geval muziek die grenzen verlegt en een mooie brug slaat tussen elektronica en live werk. Waarin trommels duidelijk de hoofdrol spelen, maar toch ook regelmatig weggefilterd worden om tracks een duidelijke evolutie te geven. En daardoor word je als luisteraar ook niet platgedrumd bij deze plaat. Hoewel dat in een geval als Sparke gerust mag, een song die als een soort van live Plastikman-concept voortdurend werkt met nieuwe dancestructuren en pompende ritmen. Blijf wel bij de les. Want als je even niet meer oplet, kan een mechanisch, drukke song als Sated op het einde van de plaat zorgen dat je het verzadigingspunt bereikt. En dat zou zonde zijn. Want dit soort van unieke experimenten met fraai eindresultaat dient natuurlijk te allen tijde ten hemel geprezen te worden. Op naar het volgende ‘Nightports’-hoofdstuk heren!