Nicolas Michaux - A La Vie A La Mort

Tôt Ou Tard

Eens om de zoveel tijd - als de zon hoog staat en het nationalisme te nadrukkelijk in de lokale nieuwsgaring opduikt - steken we de eigen taal- en muzikale grenzen voorbij. Het is daar dat we ene Nicolas Michaux aantreffen. Een tot op heden nog illustere onbekende bij ons, maar op basis van een eerdere ep en zijn debuut zou daar weleens verandering in kunnen komen.

Michaux begon zijn carrière al op zeer jonge leeftijd bij Eté 67, een Luikse, Franstalige rockgroep die vooral in de Franstalige regio's furore maakte. In Vlaanderen toerde hij destijds met o.a. De Mens. Het vele touren leverde Michaux een resem fans op, waaronder Frank Vander Linden, Jan Hautekiet en Patrick Riguelle; namen die bij velen wél een belletje doen rinkelen.

De laatste paar jaren reisde hij ontzettend veel. Onder meer naar Canada en Congo. Telkens zag de nog erg jonge Michaux mogelijkheden om aan zijn solomateriaal te werken. In totaal creëerde hij een dertigtal nummers. Het is een selectie uit die afwisselend in het Frans en het Engels gezongen nummers, die de weg vonden naar dit bijzondere solodebuut.

Van de energieke rocksound van Eté 67, waar hij twee albums mee maakte en destijds veel mee toerde, heeft hij inmiddels afstand genomen. Omstreeks 2012 zag hij in dat het tijd werd om andere richtingen te kiezen. Hij trok naar Denemarken waar hij, slechts voorzien van een akoestische gitaar, een Casio-keyboardje en een rudimentair drumstel, op zijn dooie eentje de basis legde voor het materiaal dat op dit debuut te horen is. Bij zijn terugkomst in Brussel verzamelde hij een team rond zich. Bevriende muzikanten, onder meer afkomstig van bands als Great  Mountain Fire en Girls In Hawaii, staken Michaux graag een handje toe.

Op "A La Vie A La Mort" presenteert hij een collectie popsongs met telkens een aanstekelijk geluid dat hij koppelt aan soms erg originele invalshoeken. Het aardige is dat het behoorlijk moeilijk blijkt om de vinger te leggen op de belangrijkste, muzikale invloeden. Zijn bio refereert naar George Harrison en Neil Young, maar dat zou onrecht doen aan zijn aanpak.

Opener Nouveau Départ zegt meteen heel duidelijk waar het op staat: Michaux trekt een streep onder het verleden en zoekt nieuwe wegen op. De bijhorende video geeft een inkijkje in het archiefmateriaal van zijn Luikse familie. Het is  een  leven van hard bedrijfslabeur en van volksdans in het weekend. Hij groeide op in een postindustrieel landschap dat gekenmerkt wordt door de glorie van weleer. Dat liet bij hem een diepe indruk na, hetgeen ook duidelijk hoorbaar is. "We keep dancing on the wasteland / dreaming of a new start", zingt hij bijvoorbeeld. Hieruit spreekt een duidelijke zucht naar hoop, zachtheid en eergevoel.

Het knappe is dat Michaux verschillende registers opzoekt en er toch in slaagt om een boeiend en coherent geheel van te maken. Dan denken we aan de synthpop van Le Ciel of de titeltrack. Maar ook zonder synths tovert hij evengoed een zomerse glimlach op het gezicht. Op andere momenten, bijvoorbeeld tijdens Avec Vous of Si Tu Me Laisses zijn er nog sporen van het avontuur met Eté 67 te horen.

Dat het eindresultaat in grote mate te danken is aan samenwerking, is onder meer te merken aan de maar liefst acht minuten durende pracht van Les Iles Désertes. Ook Part Of No Part, waarop Michaux samenwerkt met Rodriguez Vangama, geeft aan dat hij als muzikant over een rijk muzikaal palet (gitaar, bas, drums, marimba's, congo's) beschikt.

Het album klinkt eenvoudig en organisch, maar vooral ook bijzonder warm. Voor wie een referentie wil: denk aan het sexy, Franse geprevel van Gainsbourg gekoppeld aan de intieme sound van McCartney in de vroege jaren zeventig. De artisanale aanpak van Michaux levert meerwaarde op. En in tijden waarin alles kapot geanalyseerd wordt, is dit 'A La Vie A La Mort' er een fraai bewijs van dat het ook anders kan.