Nick Zammuto - We The Animals

Temporary Residence LDT

GEVARENDRIEHOEK. Nick Zammuto, frontman van de indietronicagroep ... Zammuto, heeft besloten een filmsoundtrack te schrijven. ‘We The Animals’ is de muziek bij een dramatisch filmdocument dat gaat over de weerspannige en ontwrichte verhouding tussen drie broers. Het is die permanente spanning tussen liefde en weerbarstigheid die ook muzikaal vertolkt wordt op deze ietwat abstracte plaat.

Het element “filmsoundtrack” mag je trouwens nogal letterlijk nemen, wanneer deze cd begint met een gezongen kindertierlantijntje van acteur Josiah Gabriel (één van de broertjes) met enkel wat vage ritmiek. En zo grijpt Nick Zammuto erg regelmatig terug naar de film zelf door ogenschijnlijk willekeurig tekstfragmenten en discussies doorheen deze plaat te gooien. Kwestie van het allemaal extra levendig te maken.

Wat extra levendigheid is trouwens wel nodig, want deze plaat teert vooral op schilderende, maar ook weinig expliciete soundscapes. Sfeer zonder veel karakter of thematiek. De foute perceptie als zou een filmsoundtrack achtergrondkleur moeten voorzien bij de beelden. De combinatie van "vintage electronics, homemade percussion and environmental vocal field recordings” biedt weinig echte houvast. Net zoals vogelgeluiden, een opsomming van emotieloze woorden en vage achtergrondklanken ook weinig voldoening schenken voor wie de film nooit zag.

En dan gaat het nog niet over een wat vreemde samenhang, tracks die begin noch eind lijken te hebben of muziek die nooit echt doorbreekt. Iets wat trouwens ook niet mogelijk is met zesentwintig tracks waarvan de gemiddelde duur de twee minuten niet haalt. Maar dan komt er plots zo’n track als Bad Bad Bad: diepe zinderpulsen, breakbeatritmes, onheilspellend en een minuut keihard in het gezicht. De onrust en onzekerheid die niet enkel in teksten, maar ook even in de muziek vertolkt wordt alvorens de klant terug loslaat. Maar vanaf dan – net over de helft – lijkt Nick Zammuto wat meer naar voren te stappen.

Spijtig genoeg blijft het geheel te fragmentarisch en enkel geschikt om herinneringsbeelden op te roepen bij wie genoten heeft van deze overigens veelgeprezen, psychologisch sterke film. Zelfs een combinatie van titels als Paps Dug A Grave (0:15) – It Was My Grave (3:37) kan niet echt meer prikkelen dan. Wat niet wegneemt dat de combinatie film + soundtrack best wel eens goed zou kunnen werken. Probeer het uit, zouden wij zeggen.