Nick Lowe - The Old Magic
Proper Records
Op drummer Jim Keltner na heeft de hele supergroep Little Village de laatste maanden nieuw soloplaatwerk uitgebracht. En wie het nu in Keulen hoort donderen, speurt best eens op YouTube naar die samenwerking tussen John Hiatt, Ry Cooder en Nick Lowe. De nieuwste platen van die eerste twee staan vol Americana, maar Nick Lowe houdt het als enige Engelsman van het kliekje toch wat meer op understated singer-songwriting van de bovenste plank - zij het dan met duidelijke country-invloeden.
'The Old Magic' heet de plaat, en toepasselijker kon de titel niet zijn. Het is lang geleden dat we nog zo 'n mooie teksten hoorden. Het gaat niet om ingewikkeld gedoe, maar om het juiste woord op de juiste plaats, zowel tekstueel als melodisch. Dat die teksten daarbij schier allemaal over gebroken harten en verloren liefdes gaan kan ons voor één keer niet schelen. Als die teksten dan ook nog begeleid en gezongen worden zoals op deze plaat zijn we helemaal blij.
Bij The Poisoned Rose denken we zelfs aan Jim Reeves - alvorens u het opzoekt: dat is een jonggestorven countrycrooner met een hoog honinggehalte maar hier en daar toch wel prachtnummers met melodische, melancholische teksten. Lowe is ondertussen al wat ouder dan Reeves ooit geworden is en heeft dus een beetje meer schuurkorrel in de stem waar nodig, en dat mag.
We zien nog een gelijkenis: deze teksten gaan meestal niet rechtstreeks over de diepste zielspijnen van een verloren liefde, maar via een omwegje - het huis dat verkocht wordt, de te vullen avonden - kom je toch dicht bij het gebroken hart. Veel dichter dan bij jongelui, die uitschreeuwen dat ze creperen van de pijn. Country blijft muziek voor mannen met hoeden, laarzen en diepe stiltes als het over gevoelens gaat.
De begeleiding bestaat meestal uit een erg uitgepuurde countrygitaar, eventueel met dat bekende orgeltje? dat nog steeds de klank van Half A Boy And Half A Man produceert, soms een paar blazers of strijkers en zelfs af en toe een heerlijk ouderwets achtergrondkoortje. Checkout Time puft daarbij voort op een treinritme, Sensitive Man heeft ei zo na een Merseybeat, Restless Feeling is van die trage disco, Somebody Cares for Me lijkt zo uit de jaren vijftig te komen, You Don't Know Me At All lijkt de blazers uit de reggae gehaald te hebben
Ingetogener zijn Stoplight Roses ("You've done something this time/That stoplight roses won't mend/(...)/You'll need time do devise a stylish plan/And you'll do it driving over to the stoplight roses man") en onze favoriet House For Sale ("I'll send a van/To get my stuff/House for sale/I'm leaving like I'm getting out of jail"). Na Tom Waits' House Where Nobody Lives is dit wellicht de mooiste song over leegstaande huizen ooit.
Triestige luisterliedjes als I Read A Lot, Shame on the Rain en 'Till The Real Thing Comes Along vervolledigen de plaat. Als u dit zo leest, dan zou u denken dat al die stijlen en tempi een recept voor een ramp zijn. Toch slaagt Lowe erin om er één geheel van te maken. Knappe songs, knappe uitvoeringen, knappe zang en een geweldige retrosfeer met de juiste invloeden. Lang geleden dat we nog zo genoten hebben.
Nick Lowe speelt op 10 februari 2012 in de Stadsschouwburg van Brugge. Voor tickets en info surf je hierheen.