Nick Lowe & Los Straitjackets - Indoor Safari

Yep Roc Records

Zelf had hij er naar verluidt niet meer op gerekend, maar plots is ze er dan toch: een nieuwe studioplaat van Nick Lowe met begeleidingsband Los Straitjackets. Zin in een dik half uur ouderwetse, ongecompliceerde rock-‘n-roll? Dan is deze ‘Indoor Safari’ zeker niet te versmaden.

Blijven optreden zolang de knoken het toelaten en af en toe een nieuwe ep of single uitbrengen -  de krasse zeventiger was er lange tijd van overtuigd dat we van hem niet veel meer dan dat hoefden te verwachten. Bovendien: wat heeft hij vandaag nog te bewijzen? In de tweede helft van de jaren zeventig was Nick Lowe immers één van dé bepalende figuren van de Britse pubrock- en powerpopscene - met de bands Brinsley Schwarz en Rockpile, maar ook solo – en sindsdien is hij altijd actief gebleven als zanger, muzikant, producer én songschrijver.

So It Goes, I Love The Sound Of Breaking Glass, Crackin' Up, Cruel To Be Kind, (What's So Funny 'Bout) Peace, Love, And Understanding en I Knew The Bride (When She Used To Rock 'n' Roll), hits die hij schreef voor zichzelf of voor anderen, zijn intussen natuurlijk al lang muzikaal erfgoed. Maar ook al taande de belangstelling met de jaren, ook in de "nadagen" van de carrière bewees hij afdoende dat hij de kunst om puntgave pop-, rock- en countrysongs te schrijven nooit heeft verleerd, zoals onder meer bleek met ‘At My Age’ en ‘The Old Magic’, twee platen waarop hij met de hem typerende humor het ouder worden omarmt.

Voor ‘Indoor Safari’ hees hij zich weer in een strakke jeans – met omslag aan de pijpen, of wat had u gedacht – en rockt hij als vanouds. Lowe krijgt daarbij het gezelschap van Los Straitjackets, de (surf)rockers uit Nashville die steevast schuilgaan achter Mexicaanse worstelmaskers en zich nu al geruime tijd zijn vaste (live)begeleidingsband mogen noemen. Het viertal nam ooit zelfs een plaat op met instrumentale Lowe-covers, maar was ook al te horen op zijn live platen ‘Live At Haw River Ballroom’ en ‘The Quality Holiday Revue (Live)’.

Een nieuw album in de zuiverste betekenis van het woord is ‘Indoor Safari’ niet. Behalve nieuwe songs, zijn er ook liedjes bij die eerder al op een ep of op ‘Walkabout’ stonden, het splitalbum dat Lowe en Los Straitjackets vier jaar geleden uitbrachten. Door nummers als Love Starvation, Crying Inside, Blue On Blue, Tokyo Bay, Trombone en Lay It On Me (hier Lay It On Me Baby) veelvuldig live te spelen, kregen ze echter - mede door de inbreng van de band - meer "jus" en smeekten ze om een nieuwe, frisse herneming. Bovendien is A Quiet Place een cover van een Garnett Mimms-nummer en was Raincoat In The River - oorspronkelijk van Sammy Turner - in de jaren zestig al een hit voor Ricky Nelson.

De oorspronkelijke versies van de eigen songs, vaak snel-snel tussen twee optredens door ingeblikt, werden voor deze plaat dus afgestoft, indien nodig herwerkt en opnieuw opgenomen. Wereldschokkend is het allemaal niet, et alors? We zijn zo stilaan op een leeftijd gekomen dat het - net zoals met 'Drive My Car' van Bill Wyman, een poos geleden - deugd doet dat er tegenwoordig ook nog pretentieloze en toegankelijke rock-‘n-roll wordt gemaakt "zoals in de goede oude tijd", door artiesten die ook nog eens een pák ouder zijn dan wijzelf.

Van bij de eerste noten van Went To A Party worden we helemaal meegezogen in die goede oude tijd. Het komt zelfs geen seconde in ons op ons af te vragen naar wat voor feestjes een vijfenzeventigjarige dan zoal gaat. Met het gemak waarmee veel van zijn vroegere klasgenoten nu ongetwijfeld broodkruimels uitstrooien voor de vogels in het park strooit hij op deze plaat nog steeds lichtvoetige parels in het rond zoals Love Starvation, Crying Inside, Don’t Be Nice To Me, Jet Pac Boomerang, Tokyo Bay of Lay It On Me Baby.

Natuurlijk steken af en toe die vervelende ouderdomskwaaltjes de kop op en dan verlangt een mens er - terecht - naar te mogen neerploffen in een comfortabele stoel. Voor Lowe het geschikte moment om met een mijmerende blik plaats te nemen bij een knetterend haardvuur (of kampvuur) en even terug te keren naar de (country)croonerperiode (Blue On Blue,  Different Kind Of Blue) of om te kiezen voor een iets gezapiger tempo (A Quiet Place, Trombone, Raincoat In The River, Lay It On Me Baby). Deze afwisseling komt de plaat zeker ten goede.

Hebben we dan echt niks aan te merken op ‘Indoor Safari’? Tja, de hoes lijkt ons op het eerste gezicht meer iets voor een misplaatste Roxy Music-persiflage, maar voor de rest gaan we inderdaad niet mopperen. Integendeel, Nick Lowe is duidelijk nog lang niet versleten - in vergelijking met pakweg Bill Wyman of Ringo Starr is hij zelfs nog maar een broekie – en de alliantie met Los Straitjackets werkt. Dit mag dus wat ons betreft zeker nog een vervolg krijgen.