Nick Cave & Warren Ellis - White Lunar
Mute Records
Als Nick Cave en Warren Ellis, Caves bloedbroeder uit onder meer The Bad Seeds en Grinderman, besluiten om hun kluizen (The Vaults) met materiaal te openen, kan je er zeker van zijn dat elke Cavefan zijn hartje kan ophalen. En dat is het geval met 'White Lunar'.
Zelfs al is Caves karakteristieke stemgeluid niet vaak te horen, deze dubbel-cd, een conceptuele compilatie van filmscores, is duidelijk van zijn hand. Beide cd's bevatten reeksen composities van beiden, onder andere voor de film 'The Assassination Of Jesse James By The Coward Robert Ford' en 'The Proposition'.
De eerste cd is een samenhangend geheel van muziek uit drie films. De sfeer is er overal één van naderend onheil, rouw of ijselijke spanning. Strijkers en piano's wisselen elkaar af. Bij de eerste songs (uit 'The Assassination Of Jesse James') worden die nog ondersteund door country-instrumenten, maar later wordt het geluid enkel donkerder en trager.
Martha's Dream is een pareltje wat betreft extaltische, klassieke melodieën dat wordt gevolgd door The Gun Song, één van de zeldzame songs met Caves donkere stemgeluid. De plaat eindigt met ingetogen nummers, die net iets teveel weghebben van begrafenismuziek. Mooi, maar je moet ertegen kunnen, zeventien nummers lang.
Op de tweede, volgens de auteurs meer conceptuele cd worden soundtracks voor documentaires ('The Girls Of Phnom Penh', 'The English Surgeon') afgewisseld met het echt nieuwe werk uit The Vaults. Deze aaneenschakeling klinkt als een tocht op de styx, de rivier in de onderwereld, met waterachtige piano- en fluitklanken in Daedalus en met onderdrukt gehuil in Magma waardoor je naar adem moet happen.
Ook dit deel is niet voor gevoelige zielen, maar is wel iets trippier dan de vorige. Enkel Dandy Brain herinnert aan de sound van de eerste plaat vanwege de meer klassieke strijkersarrangementen. Maar vooral de vier tracks uit The Vaults, die allemaal uit de archieven van Cave en Ellis komen, hebben een heel eigen sound en zijn zo gelaagd dat je ze steeds opnieuw kan beluisteren.
De sfeer is donker, maar minder uitgesproken melancholisch. Referenties aan de Peer Gyntsuite (zowel het dreigende In the Hall of the Mountain King als het lieflijkere en lyrische Morning Mood) zijn nooit veraf. Cavefans zullen beide exemplaren kunnen smaken, maar het tweede gedeelte is gelaagder en dompelt je onder in het universum van de meesters. Benieuwd wat voor geheimen er nog allemaal in die kluizen verstopt zitten.