New Order - Music Complete
Mute Records
New Order is een groep die er een behoorlijk woelig parcours op heeft zitten. De band splitte, kwam terug samen, had nog eens ruzie,... Meerdere keren zat er een dikke haar in de boter, maar vandaag staat de groep er weer. Bassist Peter Hook is opgestapt maar daar staat tegenover dat de gitaren van de twee vorige albums plaats hebben gemaakt voor de grandioze synthesizers van weleer (de terugkeer van toetseniste/gitariste Gillian Gilbert). Onder meer Tom Rowlands van The Chemical Brothers en Killers-zanger Brandon Flowers verleenden hun medewerking aan ‘Music Complete’ naast tal van andere, onverwachte gasten.
'Music Complete' is het negende album van New Order en de eerste opnames dateren al van in de winter van 2013. Veel over hoe dit schijfje zou klinken werd er op voorhand niet bekendgemaakt . Gitarist Phil Cunningham liet enkel verstaan dat de groep voor een dancealbum wilde gaan.
Iets wat bij opener Restless niet meteen opvalt. Zanger Bernard Sumner heeft nog steeds het vuur in zich en spuwt maatschappijkritische teksten over het materialisme van de eenentwintigste eeuw, maar je krijgt een eerder vertrouwd, rockgetint geluid te horen (in het verlengde van de twee vorige albums). Niet dat het een ondermaats nummer is. Integendeel, het nummer hoort bij de betere uit de grote New Order-catalogus en zou zo op ‘Movement’ uit 1981 passen.
Vanaf het tweede nummer vaart de groep wel een totaal andere koers en geloven we Cunningham op zijn woord. Singularity is geproducet door Tom Rowlands en heeft een duidelijke Chemical Brothers-klank. Daarnaast is er die subtiele verwijzing naar New Orders verleden (enkel al vanwege de Joy Division-achtige baslijn). Ook op onze favoriet Plastic treedt het dance-aspect ten volle naar voren: technosynths en arpeggiators wringen zich in bochten op dancebeats en creëren een geweldige symbiose van de betere dancemuziek die de jaren tachtig en negentig ons bracht (denk Depeche Mode, Underworld, Ken Ishii) met het geluid van hedendaagse dance (The Weeknd en onze eigenste Oscar And The Wolf). Knap, bewonderenswaardig en gedurfd dat de groep na vijfendertig jaar nog andere paden durft betreden en er bovendien mee wegkomt.
La Roux-zangeres Elly Jackson verzorgt de backings op Tutti Frutti en People On The High Line. Beide zijn uptempo producties, die een stuk lichter en vrolijker klinken dan wat de groep normaal voortbrengt. Heel catchy producties, die ook een volledig nieuw (en jonger) publiek zouden kunnen aanspreken; een publiek, dat niet vertrouwd is met het werk van deze groep.
Opmerkelijk is dat er veel aandacht uitgaat naar details. Zo werden de subtiele vioolpartijen opgenomen in de bekende Abbey Road Studios. De Mondriaanachtige cover van het album is dan weer van de hand van vaste artdirector Peter Saville, waarmee de groep al vanaf de beginperiode samenwerkt. Zo krijgen we dus ook weer geen foto’s van de groep te zien, maar de gekende geometrische vormen van weleer.
Op Stray Dog horen we niemand minder dan Iggy Pop die een parlando brengt op - jazeker - dancebeats. En het werkt voor honderd procent. Zijn rauwe stem geeft een extra dimensie aan het new wavegeluid. Laat dit een voorbeeld zijn dat muziekgrenzen en genres kunnen overstegen worden.
Nothing But A Fool bevat dan weer etnische invloeden en brengt je in een vingerknip naar de prachtige stad Marakesh. Sprookjesachtig en dromerige wereldmuziek versmelt met new wave. En zo kunnen we blijven doorgaan met het aanprijzen van de vijfenzestig minuten van 'Music Complete'. Al moeten we toegeven dat er ook een minpuntje is. Afsluiter Superheated klinkt behoorlijk gedateerd, verveelt al na een aantal maten en doet afbreuk aan het album als geheel.
Kort samengevat: New Order heeft een geslaagde terugkeer gemaakt en brengt hiermee een van hun betere albums sinds lange tijd uit. Voor hen, die het resultaat live willen aanschouwen: jammer maar helaas, want het concert op 6 november in de Ancienne Belgique is uitverkocht.