Neusbeer - Eden Blues

Eigen beheer

Er zijn neusberen en hoornpaarden (ofte eenhoorns). En die hoor je niet neer te schieten, beste Kristof Vande Wege. Om maar even te zeggen dat de strelende, instrumentale debuutplaat van deze Gentse songwriter keihard visueel in het gezicht knalt. Hetgeen niet echt meteen te rijmen valt met de akoestische, postrockiaanse Duyster-vindsels die de artiest samen met zes gelijkgestemde muzikanten uit de hoed tovert.

Dat “gelijkgestemde” mag trouwens letterlijk genomen worden. Want een song als Licence Plate Fairy is een prachtig voorbeeld van een The Album Leaf-getrouw, coherent nummer waarin drums fraai roffelen, altviool voedt en de gitaar met een trotse fonkelmelodie leidt. Netjes op elkaar ingespeeld, terwijl even later Flannel Sheets met slepende, melancholische viool en schuifeldrums tot leven tracht te komen. Alweer met zo’n gitaarthema waarbij je met plezier uit bed kruipt. Wondermooi.

Zo blijft Neusbeer zich acht keer op rij en net geen half uur lang uitvinden. Telkens met duidelijke leiding van gitaar of Weissenborn (een soort akoestische slidegitaar, zoek gerust eens op), maar ook met aanvullende en mooi in elkaar vervlochten partijen van bas, viool, altviool, cello en zelfs hoorn of aanverwanten. Vaak onopvallend, maar zeker voedend. Vakkundig gespeeld door conservatoriumvrienden die samen als sessiemuzikanten een cv hebben waarin je de halve Vlaamse pop- en rockwereld tegenkomt.

Geen angst trouwens voor veel van hetzelfde op dit instrumentaal kleinood. De radiostemmen in het sfeerintermezzo Eleven Eleven, de meer naar voor tredende, rockende drums en bas in Austrian Liaison of de rond elkaar kronkelende strijkers en collectieve neoklassieke melodie waarin Fake steeds sterker naar voren treedt zorgen voor welkome extra accenten. Spaar je angst beter voor de engel met vervaagd gezicht aan de binnenkant van deze plaat. Want die heeft natuurlijk de moord op de eenhoorn op zijn geweten. Al kan dat ook een beetje fake news zijn.