Neko Case - Neon Grey Midnight Green
Anti Records
Met 'Neon Grey Midnight Green' is Neko Case toe aan het negende soloalbum. Neem daarbij wat ze allemaal verder nog heeft gedaan aan samenwerkingen (gaande van The New Pornographers langs Neko Case & Her Boyfriends en The Sadies tot Case/Lang/Veirs, het project met K.D. Lang en Laura Veirs) en je hebt een bijzonder goed gevulde carrière. Toch is het al van 2018 met 'Hell-On' geleden dat ze nog eens een soloplaat uitbracht, de verzamelaar 'Wild Creatures' niet meegeteld.
Zelf omschreef ze dit album als "for and about musicians, a love letter and a testimony." Als je dan bekijkt wie er allemaal heeft meegewerkt aan dit project, kan je niet anders dan dit bijna een magnum opus noemen. Strijkers, blazers, een rits gitaristen en andere muzikanten,... rijk geïnstrumenteerd is waarschijnlijk een “understatement” waar het 'Neon Grey Midnight Green' betreft. En inderdaad, muziek en muzikanten behoren ook tot de onderwerpen die worden aangestipt.
Met “Hello stranger” wordt je begroet in opener Destination, dat al meteen aantoont wat je met een dergelijke line-up allemaal kan. Dit is zo'n song waarin je dingen blijft ontdekken en die bijgevolg nooit gaat vervelen. Hier zijn het vooral de strijkers die het voortouw nemen. Even verder, in het al even machtige Wreck hoor je ook nog de blazers het uitschreeuwen. Als je ermee rekening houdt dat de plaat quasi-live werd opgenomen, moet dat een drukke bedoening geweest zijn daar in die studio.
Dat Neko Case weet wat ze wil, komt dan weer tot uiting in het feit dat ze de productie zelf in handen heeft gehouden. Daarbij nam ze er nooit aanstoot aan dat onvoorziene dingen ook te horen zijn op deze plaat: een ademtocht, het geruis van kleding. Als om te bewijzen dat er nog steeds mensen zijn die muziek maken. En dan is er nog die stem, die na vijfentwintig jaar in de “business” nog niets aan kracht is verloren. Evenmin als aan songschrijverskwaliteiten.
Er gebeurde nogal wat in het leven van Case de afgelopen jaren. En echt niet allemaal positieve dingen. Een aantal van haar muzikale vrienden liet het leven. Daaraan gaat ze niet zomaar voorbij. Dexter Romweber van psychobillyband The Flat Duo Jets liet het leven in 2024 en krijgt het prachtige Winchester Mansion Of Sound, gedragen door een ijle piano, aan hem opgedragen, ook al werd het twee jaar voor zijn dood geschreven. Dallas Good, voormalig frontman, gitarist en songschrijver van The Sadies, overleden in 2022, krijgt een song aan hem toegewijd met de al even geweldige afsluiter Match-Lit, waaraan ook nog Richard-Reed Parry (Arcade Fire) een bijdrage levert. “You looked at me and smiled so wide / But all I could say was / 'Wait...you can do on the other side?!' / You answered with a wave goodbye”, of hoe je een afscheid perfect kan verwoorden. Dat het nummer lijkt te blijven voortduren, maakt het zowaar nog mooier.
Dit is zo'n album dat met elke luisterbeurt een beetje mooier wordt, ook al omdat je nu weet wat er achter sommige van die nummers zit. Als je kan leven met de grandioze arrangementen die liedjes als Oh Neglect... hebben meegekregen, is dit een plaat om van te smullen. Heb je het daar moeilijk mee, dan nog valt er op deze plaat genoeg te rapen.