Neil Young - Homegrown

Reprise

Het komt niet vaak voor dat twee levende legendes op dezelfde dag een album releasen. Deze keer was het de beurt aan Dylan met zijn ‘Rough And Rowdy Ways’ en Young met ‘Homegrown’. Terwijl Dylan in zijn negenenzeventigste levensjaar een volledig nieuwe plaat op ons loslaat, duikt Neil, zoals hij al vele jaren doet, weer in de archieven. En die archieven bevatten vaak meer parels dan de albums die hij de laatste jaren maakt. Dus ons hoor je niet klagen. Eén druk op de play-knop en we worden teruggekatapulteerd naar 1975.

Het is niet de eerste keer dat de twee heren op bijna hetzelfde tijdstip een plaat uitbrengen. En dan nog allebei met een gebroken hart als rode draad. Dylans ‘Blood On The Tracks’ haalt de rekken, maar Young twijfelt en roept wat vrienden bij elkaar in het beroemde Chateau Marmont Hotel om hen twee albums te laten horen. Onder hen de bandleden van Crazy Horse en Rick Danko en Richard Manuel van The Band. Ze krijgen het persoonlijke, van liefdesverdriet doordrongen ‘Homegrown’ en het donkere, aan verloren vrienden opgedragen ‘Tonight's The Night’ te horen. Neil twijfelt en wil zijn vrienden als het ware laten beslissen. Al heeft hij het antwoord zelf al klaar: ‘Tonight’s The Night’ wordt uitgebracht en ‘Homegrown’ verdwijnt in de archieven. Voor zo'n persoonlijk album is hij niet klaar. Hij wilde zijn breuk met Carrie Snodgress, actrice en moeder van zijn eerstgeboren zoon Zeke, van zich afschrijven, maar besluit het uiteindelijk voor zichzelf te houden. Tot nu... Nu is ze van ons, dit album in oldschool ‘Harvest’- en ‘On The Beach’-stijl.

De plaat begint met Separate Ways. Alsof je de studiodeur opendoet en de band net begonnen is. Tim Mulligan, die verandwoordelijk was voor de opnames, duwde per geluk net op tijd op de record-knop. Ben Keith slide-de langzaam mee in de song en Levon Helm drumt het perfecte ritme op een prachtige lonesome song.

Met de slome drums en bas van Helm en 'Harvest'-bassist Tim Drummond begint Try. Met hetzelfde tembre als Ambulance Blues’ zingt Neil: "Darlin’, the door is open / To my heart and I’ve been hopin’ / That you won’t be the one / To struggle with the key". Emmylou Harris zingt lieflijk mee in de backings. En zo dikt het rijtje straffe gasten langzaam aan. We zijn nog maar aan nummer twee en het blijkt nu al onbegrijpelijk dat Neil dit album nu pas loslaat.

Zoals Young wel vaker doet, recycleert hij ook hier weer songs, die we al elders gehoord hebben. Op ‘Decade’ konden we al kennis maken met Love Is A Rose en op zijn in 2018 verschenen live album ‘Songs For Judy’ staat het ook in de playlist. Star Of Bethlehem vind je al terug op ‘American Stars And Bars', Little Wing op 'Hawks & Doves' en White Line komt in 1990 uit op ‘Ragged Glory’. Maar het is fijn al deze songs samen te horen op het album waarvoor ze bedoeld waren. White Line is hier een klein akoestisch liedje waarop niemand minder dan Robbie Robertson mee tokkelt. 

Globetrotter Neil neemt ons mee op zijn trip naar Mexico, Kansas en Florida. Het sobere op piano gespeelde Mexico had ook op ‘After The Gold Rush’ kunnen staan. En Kansas blijft ook helemaal overeind. Het niemendalletje Florida was waarschijnlijk leuk om te doen als je stoned bent, maar meer ook niet. Neil en Ben Keith wrijven over kristallen wijnglazen en Neil doet een spoken word over de staat waaraan voor hem veel herinneringen verbonden zijn, omdat hij er als kind naartoe moest om te genezen van polio. Maar als luisteraar heb je er niet veel aan.

Samen met Robbie Robertson en Levon Helm jamt Young nog een bluesje, We Don’t Smoke It No More, in elkaar dat lijkt alsof het per ongeluk op plaat is beland en niet lang boeit. Er zijn betere bluesmuzikanten. Dan is wat ze bij elkaar jammen op Homegrown - ook dit nummer verscheen eerder op ‘American Stars And Bars’ - op vele vlakken beter. Alweer een aangename verrassing.

Eerder schoof Neil Vacancy naar voor. Het is dan ook het enige nummer dat opgebouwd is rond een riff. Een heerlijke song, zoals alleen Neil ze uit de mouw kan schudden. De elektrische gitaar wordt op dit album niet vaak bovengehaald en zorgt hier voor een fijne afwisseling van sound.

‘Homegrown’ is een album dat veel te lang in de rekken heeft gelegen en zou waarschijnlijk in het rijtje "klassiekers" hebben thuisgehoord, moest Young het uitgebracht hebben in 1975. Maar we krijgen het nu en daarvoor zijn wij alvast heel dankbaar. Benieuwd wat hij nog allemaal voor ons verstopt heeft.