Neil Young - Hitchhiker

Reprise

Neil Young brengt hiermee de zoveelste oude plaat uit in een rij heruitgaven. 

Hitchhiker

'Hitchhiker' is in wezen een sober tussendoortje om de tijd te doden. Enkele halfvergane songs die stof zitten te vreten, een akoestische gitaar, piano en een mondharmonica, meer heeft hij eigenlijk niet nodig, want hij haalt zijn grote sterkte altijd uit uitgepuurde emotie, die dan soms versterkt wordt door een indrukwekkend aantal torenhoge Marshall-versterkers.

Deze songs werden op een avond eerder toevallig opgenomen in de Indigo studios in Malibu, Californië in 1976. In die studios aanwezig: Young, producer David Briggs en acteur Dean Stockwell. Young had de songs nog maar net geschreven en nam ze op in de volgorde dat ze op het album zijn terechtgekomen; rauw en onopgesmukt, waardoor Youngs label het project afdeed als een archiefstuk. De opnames waren dus niet bedoeld om direct uit te geven. Nadien maakte Young er in zijn carrière gaandeweg wel gebruik van. De titeltrack is in aangepaste versie al te horen op 'Le Noise'. Nu, dik veertig jaar later, blijkt de tijd rijp om de hele opnamesessie uit te geven.

Waarom dan nu wel? Omdat het nu eenmaal kan, maar misschien vooral omdat dit album een dik uitgestoken middenvinger is richting muziekindustrie. Young zegt hiermee: wat voor zin heeft het nog om moeite te steken in een mooie opnameklank, als jullie straks het album alleen maar gaan streamen?

Young maakte de plaat in een onbewaakt moment, in een rommelige fase in zijn leven. Zijn relatie met actrice Carrie Snodgrass was afgesprongen, wat het songmateriaal mee beïnvloedde. In 'Special Deluxe' gaf hij te kennen dat hij toen ook onder de drugs zat en slechts pauzeerde voor een joint, bier en/of een snuifje wit poeder. Dat Neil onder de drugs zat, wordt duidelijk in de titeltrack die leest als een opsomming van verbruikte substanties tijdens een al te wazig ritje.

'Hitchhiker' is vooral te beschouwen als een tijdsdocument. De focus ligt op de sobere, intieme performance, die Briggs nauwgezet registreerde. Songs als Pocahontas of Powderfinger zouden later uitgroeien tot klassiekers in zijn grote songboek. Maar daarnaast vind je hier ook minder bekende songs; de folkballad Captain Kennedy of het met een (nerveus? stoned?) lachje geïntroduceerd Hawaii. Het prijsbeest bij uitstek is de pakkende smeekbede Give Me Strength, waarin de Canadees met akoestische gitaar en mondharmonica de blues van zich af speelt.

Het zijn niet de sterkste versies van een aantal van de nummers - de stevige, elektrische versie van Powderfinger (te vinden op 'Weld') heeft onze voorkeur - maar de directe zeggingskracht mag er zijn. Ook dat kenmerkt Young; oprecht en puur, zoals we hem kennen in zijn politieke stellingnames (Campaigner), en zoals ook te horen is aan Ride My Llama, ook nog te vinden op 'Rust Never Sleeps'.

'Hitchhiker' is een halfuurtje tijdloosheid, afgesloten met een prachtig, maar rudimentair The Old Country Waltz dat later zijn weg zou vinden naar 'American Stars 'N Bars'. De barpiano in die vrijwel lege studio deed meer dan gewoon dienst. Neil Young-fans, jong en oud, kunnen blindelings hun held blijven volgen.

17 september 2017
Philippe De Cleen