Neil Young + Crazy Horse - Barn

Reprise

Als je op weg bent naar je tachtigste, kijkt niemand ervan op als je je dagen vult met onkruid wieden, een OKRA-cursus online bankieren volgt of de kleinkinderen van school gaat halen. Niets van dit alles, als je tot de inner circle van Neil Young behoort: dan krijg je eerder de vraag of je zin hebt om een plaat op te nemen in een oude schuur tegen het decor van de Rocky Mountains. Zo rond volle maan, want dan is de man het creatiefst. 

Je zal het maar mogen meemaken. Dat moeten Ralph Molina, Billy Talbot en Nils Lofgren van Crazy Horse hebben gedacht, toen ze zichzelf op een mooie junidag tegenkwamen in een authentieke "barn" uit 1870. Die werd voor de gelegenheid in originele staat hersteld door plaatselijke schrijnwerkers, omdat het ding met de jaren voor de helft was weggezakt in de grond. Daar zou Neil koste wat kost verandering in brengen. En daar zijn we niet bepaald rouwig om.

Neil ziet de nieuwste Crazy Horse-plaat als een geschenk. Een geschenk dat hij dit nog mag en kan doen met zijn vrienden, zijn favoriete begeleidingsband. Een geschenk voor hemzelf, maar ook voor ons, als we het album tenminste mooi vinden. Is dat níet het geval, dan zal hij daar niet om malen, vertelde hij in een interview. Neil werkt immers niet meer voor een goed rapport en een bank voorruit. Hij doet gewoon datgene waarin hij altijd goed is geweest is: zijn bloedeigen zin. Maar hoe recenseer je dit album dan? Moet elke song in detail worden geanalyseerd? Hoeft niet, als je weet dat de maker dit als een funtrip beschouwde en het gros van de songs bedacht op ochtendlijke wandeltochten richting schuur. Maar gelukkig hadden wij maar één luisterbeurt nodig om te concluderen dat dit album precies klinkt zoals het moet klinken.

‘Barn’ begint ingetogen met Song Of The Seasons, de enige song die Young min of meer klaar had voor hij de bergen introk. Het is duidelijk dat drummer Ralph Molina het nummer nooit eerder had gehoord, maar de tape liep al, waardoor hij iets achterop huppelt, terwijl oudgediende Nils Lofgren – die gitarist Frank ‘Poncho’ Sampedro sinds 2018 vervangt – het eindresultaat extra kleur geeft met accordeon.

Met Heading West schakelt het viertal meteen enkele versnellingen hoger en krijgen we de typische, heerlijke Crazy Horse-sound te horen. En zo is ‘Barn’ vertrokken en trekken de paarden als vanouds aan dezelfde kar. Je krijgt het gevoel dat je aanwezig bent bij de opnamesessies, als een vlieg aan de muur. Canerican eindigt net als de solo op gang komt met een fade-out en dat is jammer, maar misschien krijgen we de echte finale nog te horen als het nummer live wordt gebracht.

Twee songs verder is het de beurt aan They Might Be Lost: akoestische gitaar, mondharmonica en een gebroken stem, Neils ingrediënten voor een klassieker. Het eerste kippenvelmoment is een feit. Mocht hij Harvest nog eens opnieuw kunnen schrijven met de levenservaring waarover hij nu beschikt, dan zou deze song misschien wel het album halen. Het hoogtepunt is Welcome Back: oldschool Neil Young and Crazy Horse ten tijde van ‘Zuma’. Larry Gregg, Neil’s eeuwige luthier die er ook bij was in the barn, is één van de belangrijkste mensen achter de karakteristieke gitaarsound van de grootmeester. Zijn levenswerk heeft ook op dit album een grote invloed: geen enkele Gibson Les Paul klinkt als Old Black.

Neil Young zegt dat ‘Barn’ de beste plaat is die hij ooit met The Horse heeft gemaakt. Dat heeft wellicht deels te maken met de tot de verbeelding sprekende locatie en met het plezier dat het viertal heeft beleefd in de schuur. Heeft hij ongelijk? Je zou – zoals je hier en daar leest – kunnen zeggen dat dit niet kan tippen aan zijn beste werk, dat de hoes mooier is dan de plaat, enzoverder. Maar voor dat gezeur passen wij, want wij zijn als een kind zo blij dat onze grote held op zijn zesenzeventigste nog de drive en energie vond om een album te maken met zijn al even iconische vrienden. Als zij er gelukkig van worden, dan wij zeker ook.

Maar nogmaals: is dit de beste plaat ooit van The Horse? Vraag het ons over tien jaar, als de tijd zijn werk heeft gedaan, nog eens opnieuw. Wat we vandaag wel al kunnen zeggen, is dat ‘Barn’ beter wordt met elke luisterbeurt. Dus, bedankt Neil Young and Crazy Horse! Want deze plaat is wel degelijk een geschenk.