Neil Young + Crazy Horse - Colorado

Reprise

Lang geleden dook Neil Young de sombere nachten in om ‘Tonight’s The Night’ op te nemen, onder invloed van liters tequila om zo het verlies te verwerken van Crazy Horse-gitarist Danny Whitten en roadie Bruce Berry, beide overleden aan een overdosis. Nu, zesenveertig jaar later, beslist hij ineens dat opnieuw te doen met dezelfde bezetting van toen. Ralph Molina en Billy Talbot op drums en bas, zoals het altijd geweest is, en Nils Lofgren op gitaar. Dat laatste maakt het net iets anders dan de vorige Crazy Horse-platen, waarop gitarist Frank ‘Poncho’ Sampedro sinds 1975 Neils rechterhand was.

Dat kwam zo. in 2014 speelde Neil zeven shows met Crazy Horse. Poncho werd om niet heel duidelijke redenen vervangen door Lofgren en het was daar dat “the magic happened”. Volgens Lofgren zei Neil na één van die concerten dat hij iets voelde dat hij jaren niet meer gevoeld had en hij voegde eraan toe dat hij meteen nieuwe songs wilde gaan schrijven. Zo geschiedde. Neil stuurde Lofgren steeds meer demo’s toe en nodigde hem uiteindelijk uit in de studio in Colorado, waar Young met zijn echtgenote, actrice Daryl Hannah, woont.

Neil was, zoals altijd, de man met het plan: hij wilde geen hoofdtelefoons gebruiken, de muzikanten moesten naar elkaar kijken tijdens het spelen, elkaar goed horen en die oude analoge mixconsole van ‘Harvest’ moest van onder het stof worden gehaald en aangesloten op het digitale systeem. In zijn hoofd had hij het allemaal mooi op een rij, maar de communicatie tussen de nieuwe en de oude technologie zorgde vaak voor problemen en lange wachttijden, waardoor Neil zich ging ergeren. Dat zie je in ‘Mountaintop’, de film over het opnameproces. Toch vormden de problemen geen al te grote hindernis, want de plaat geraakte sneller klaar dan verwacht. Na elf opnamedagen zouden ze er nog aan voortwerken, maar op de elfde dag zag Neil dat het goed was. Het klonk zoals het moest klinken, met de ruwe gitaarsound die hij voor ogen had. Neil tevreden, wij tevreden, want het is een sterke plaat geworden.

‘Colorado’ opent straf met Think Of Me. Een goed bij stem zijnde Neil in de sfeer van Prairie Wind, geruggesteund door de typische Crazy Horse-samenzang. En opvolger She Showed Me Love is meteen een klepper van een slordige dertien minuten, die halverwege al een halt had kunnen worden toegeroepen. Maar Neil gaat door, als in een soort mantra. Misschien wel een genezende mantra voor zijn ex Peggy, de moeder van zijn zoon Ben, die hij verloor aan kanker. Wie zijn wij dan om te emmeren over dertien minuten?

Neil is steeds meer begaan met het milieu. De teksten over dat onderwerp kunnen al eens flauw en naïef zijn. Dat is bijvoorbeeld het geval in het sombere Green Is Blue, maar door de mooie samenzang en de ‘Twin Peaks’-bas, die perfect in evenwicht is met Lofgrens gitaar, is het toch een sterke song. Naast droevig wordt Neil soms ook heel boos. Dan grommen de gitaren heerlijk, hetgeen in Shut It Down aankomt als een hoef in je gezicht. Heerlijk, want bij een nieuwe Crazy Horse-plaat hoop je toch altijd weer op het meer stevige werk. Om die reden verdient ook Help Me Lose My Mind een mooi plekje in Neils paardenstal.

Eternity, met – hou je vast – Nils Lofgren op tapdance en Rainbow Of Colors zullen hopelijk ooit hun dienst bewijzen in een musical over Neil Young, maar op deze plaat hadden ze niet moeten staan. Liever hadden we nog enig gegrom en feedback in de plaats gekregen. Gelukkig eindigt de plaat wel in schoonheid met I Do. Zo breekbaar gezongen. En je weet niet eens voor wie hij het zingt. Gaat het over God? Of is het opnieuw een ode aan Peggy, die blijkbaar toch weer vaak ronddwaalde door zijn gedachten, toen hij het album schreef en opnam? Misschien komt het antwoord op die vraag met de tijd, tijd die wij dezer dagen graag vullen met het luisteren naar ‘Colorado’, een degelijke Crazy Horse-plaat. En wat Peggy betreft, long may she run.