Neil Finn - Dizzy Heights

Lester Records

Je kan je een en ander permitteren als je Neil Finn heet. Met bands als Crowded House, Split Enz en The Finn Brothers heb je tenslotte al laten zien dat je een song kan schrijven. Dan mag je al eens iets proberen. Iets als 'Dizzy Heights' bijvoorbeeld, zijn nieuwe soloalbum. Lichtjes experimenteel, maar toch ook weer vertrouwd. Neil Finn quoi. 

Nu durfde hij zich ook bij zijn vorige soloplaten al eens laten gaan. En die lijn trekt hij hier dus door. Alleen vragen wij ons in dit geval af of de samenwerking met zoon Liam daar niet voor iets tussenzit. Die klimt af en toe zelf al eens wat verder de experimentele ladder op zonder daarbij een sport te missen en zijn evenwicht te verliezen.

Trouwens, niet alleen zoon Liam draagt zijn steentje bij aan dit album. Die andere zoon, Elroy, zat achter de drums, terwijl vrouwlief Sharon de bas hanteerde. Daarmee werd de hele basis door het gezin Finn bezet. Dat experiment lijkt in elk geval geslaagd te zijn.

De plaat begint meteen sterk. Impressions laat Neil Finn van zijn meest intrigerende kant zien. Er wordt gefluisterd, gehijgd bijna en er is al eens ruimte voor een excentriciteit onder de vorm van een jazzy gitaar, die als vuurvliegjes door het nummer dwarrelt. Het vraagt enige gewenning, maar is uiteindelijk best lekker.

Verderop wordt er lustig verder gespeeld met een Divebomber, waarbij wij zelfs gekatapulteerd worden richting DM Stiths fantastische The Revival Hour. Finn zet zijn stem onder hoge druk en komt er nog mee weg ook. Gewaagd, maar best interessant.

Maar alle oefeningen zijn niet even geslaagd. Minimale afsluiter Lights Of New York kan niet de lijn van de eerdere spielerei doortrekken en zakt dan ook weg in een moeras van vergetelheid.

Neil Finn blijft natuurlijk Neil Finn en dus staan hier ook de nodige, simpele, maar doeltreffende popsongs op. Uiteraard zijn er singles Dizzy Heights en het ons slechts geleidelijk aan overtuigende Flying In The Face Of Love, maar het is vooral het schitterende In My Blood dat met die intrigerende herhaling van de titel, afwisselend in elke kant van de koptelefoon, bijbleef.

‘Dizzy Heights’ is een degelijke plaat geworden. Er staat helaas geen The Climber op, maar uiteindelijk is het toch een plaat geworden waaruit best wel enkele klassiekers te puren vallen en die verder spannend genoeg is om nog een paar keer uit de platenkast te komen.