Navarone - Oscillation

Rodeostar Records

Ze blijven boeien: bands die oudere rockstijlen in ere houden maar hun werk tegelijk aankleden met moderne invloeden. Navarone heeft daarin al een zekere reputatie. De eerste twee albums oogstten veel lof en de verwachtingen voor de nieuwe plaat 'Oscillation' waren logischerwijs niet gering.

Oscillation

Alle complimenten konden echter niet voorkomen dat de Nijmeegse formatie het gevoel had buitensporig vaak te worden neergezet in de hoek van de classic rock. Ziedaar de ultieme uitdaging voor album drie. Al dan niet in het kader daarvan werd producer Joost van den Broek, die ook al werkte met Epica en Xandria, naar de oefenruimte gehaald om één en ander in detail uit te werken alvorens de studio aan te doen. Neem daarbij dat de bandleden naar eigen zeggen allen zeer diverse muzikale ideeën inbrachten en je hebt de basis voor een kleurrijke plaat.

En dat is 'Oscillation' dan ook geworden. Op de eerste nummers overheersen nog de zware gitaren, zoals op het springerige en net iets te speelse Lonely Nights, maar zelfs dan is al te horen dat grenzen vervagen en alles samensmelt tot een smaakvol geheel. En dat is precies wat we op de vorige twee albums nog een beetje misten. Vanaf Showtime zet Navarone een mix voor van rock, grunge en soulvolle elementen die moeilijker te benoemen zijn.

Ook besloot de band aan 'Oscillation' een reeks orkestrale elementen toe te voegen. Verspreid over het album hoor je onder meer strijkers, blazers, synths en een Hammondorgel. Nergens is er sprake van overdaad; alles is subtiel in de muziek verwerkt. Dit en meer, zoals de meerstemmige zang in Free Together en het dynamische verloop van Chrome, tilt Navarone naar een hoger plan. Alles op dit album klinkt net iets voller en overtuigender dan op het voorgaande werk.

Dit niveau wordt tot het einde van de plaat vastgehouden. En voor het luisterplezier is het niet ongunstig dat ieder nummer een verrassende wending neemt of op welke manier dan ook iets extra's te bieden heeft. Zo is er de niet alledaagse toonsoort van Step By Step en, last but not least, de spannende blues Days Of Yore waarop zanger Merijn van Haren alles, maar dan ook echt alles geeft.

Het moge duidelijk zijn: Navarone heeft zichzelf met deze plaat overtroffen. Meteen is ook een nieuw hoofdstuk begonnen; sterker nog, een heel nieuw boek waarin waarschijnlijk nog veel te ontdekken valt. Probeer ze nu nog maar eens in een hokje te stoppen.

20 januari 2017
Tino Fella