Nation Of Language - Dance Called Memory
Sub Pop Records
Gezien de enigszins duistere, gelaagde synthpop die Nation Of Language en vooral charismatisch frontman Ian Richard Devaney maakt, is het verwonderlijk dat de vierde langspeler van de band via het gekende gitaarlabel SubPop uitkomt. Want melancholische synths, digitale elektroritmen en holle galmeffecten kan je dan wel verwachten uit de knoppen van producer Nick Millhiser (LCD Soundsystem), maar niet meteen van wat ooit de homebase was van pakweg de hele Seattle grungescene (Nirvana, Soundgarden, Mudhoney). Al past de melancholie van deze hoogdagen wel weer bij de zweverige en ietwat donkere weemoed die over ‘Dance Called Memory’ hangt.
Laten we maar meteen met de deur in huis vallen: vanwege die aparte keelstem benadert zanger Devaney wel heel sterk die van Mark Hollis en als je er dan nog van die galmende new romantic synthesizerpopsongs bij gooit, kom je aardig dicht bij de erfenis van Talk Talk. Wat Nation Of Language duidelijk ook nog deelt, is de kracht om met vrij kale en eenvoudige songs toch sterk uit te pakken. Luister even naar de schijnbaar eenvoudige zweeftrack Silhouette en je begrijpt het helemaal.
Wat dan ook weer niet betekent dat het trio ons van de sokken blaast. Beschouw deze consistente sfeerplaat eerder als een soort van "trip down memory lane", een flashback naar de coldwave- en postpunkhoogdagen eind jaren tachtig. Waarin ronkende, groovy baslijnen, droge elektronische drumpatronen en glijdende synthscapes een feest zijn voor zwartjassen, oogpotloden en lederen laarzen. En dat “consistente” dan? Hoewel I’m Not Ready For The Change even de zanglijnen ontdubbelt in hoog-laag-lijnen en de gitaar even iets meer noisy op de voorgrond durft te treden, blijft dit album tien tracks lang in de eigen schaduw staan. Net wat je van “mood music” mag verwachten dus.
En is de kous daarmee af? Niet dus, want dan kom je plots zo’n smekende ballade Can You Reach Me? tegen met een folky akoestische gitaar, trotse pianotoetsen en heerlijk op en neer deinende zanglijn die totaal geen rekening houdt met strofe-refrein-voorspelbaarheid en je beseft meer en meer dat dit album enkele goed verscholen pareltjes bevat en in feite één grote groeiplaat is. We kunnen je alvast verklappen dat wij aan luisterbeurt tien zitten en dat onze liefde voor ‘Dance Called Memory’ enkel nog toeneemt. Net zoals de liefde voor de stem van Ian Richard Devaney natuurlijk en de kracht die deze heren weten te halen uit de less-is-more-composities.
Londen, Parijs, Berlijn, Amsterdam, Barcelona, Madrid, Dublin, Lissabon … wacht eens even! Is Nation Of Language als voorprogramma van Death Cab For Cutie nu geen hoofdstad vergeten?