Natalie Prass - The Future And The Past

Ato Records

Ze liet ons land netjes links liggen tijdens haar recente passage door Europa (op een solo, akoestische set na), maar wij zijn niet rancuneus en bogen ons toch over ‘The Future And The Past’ volgens Natalie Prass.

Het verhaal is ondertussen bekend. Na haar succesvolle debuut uit 2015 wou de tweeëndertigjarige singer-songwriter uit Richmond snel een tweede plaat inblikken. De studio was geboekt, de songs waren klaar, maar dan gaf een niet eens zo succesvolle ondernemer een ruk aan het laken (en aan het rokje van menige dame) om dan de hoogste post in het witste huis te betrekken.

En Natalie Prass? Die stond er bij, keek ernaar en voelde de nood om zich te laten horen; als Amerikaanse, maar zeker ook als vrouw. Ze herschreef haar plaat, stak er een flinke dosis funk in als troost en omarmde de r&b. De teksten van Prass snijden af en toe nog als een Rambo-mes, maar de muzikale omlijsting is glad als eightiespop en nineties-r&b en de ballads stroperig als vloeibare honing. En dat doet de boodschap niet echt goed. Hier en daar stak ze er bovendien ook gewoon een liedje over de liefde tussen.

Oh My start bijvoorbeeld met een beat waarin je echo’s hoort van Put Your Hands Up For Detroit, maar dan zingt ze, hulpeloos klinkend: “I can’t believe the things I hear / What is truth and what is fear?” Haar hart breekt bij de staat van haar land, maar in plaats van de straat op te gaan, zet zij resoluut koers naar de dansvloer en naar de armen van haar geliefde in Short Court Style.

Na een kort interludium klinkt ze plots als de zusjes Haim. Ook verderop, in Nothing To Say, is Haim een voor de hand liggende referentie. Maar wij verkiezen toch meer spannende tracks zoals Hot For The Mountain, waarin pianotoetsen, strijkers en triangeltikjes over elkaar heen buitelen en Prass ons langzaam in trance brengt.

Lost is te klef en hetzelfde geldt voor de ballade Far From You. Gelukkig is er ook nog “Natalie Prass, de bad girl-versie”, die een feministisch nummer als Sisters kan pennen. Niet meteen het meest furieuze strijdlied, maar wel een op en top vrouwelijk nummer: borsten vooruit, de armen gekruist, de voeten stevig op de vloer geplant en dan maar shaken met de heupen alsof de wereld aan haar reet kan roesten. Zo klinkt ze hier, ondersteund door een pompende piano en zowaar af en toe een vuile streep gitaar.

Een laatste hoogtepunt is Ship Go Down dat wat in de stijl ligt van Hot For The Moutain, maar een scherpere angel heeft. Het ritme is gebroken als een schip dat vastliep op een rif, maar Prass houdt zich staande, wat er ook om haar heen gebeurt. En dat is heel wat!

Helemaal overtuigen, doet de tweede plaat van Natalie Prass ons niet. Het is een charmante plaat, maar er zit iets te weinig lijn in. En nee, we zijn echt niet rancuneus.