Naragonia - The Guesthouse Sessions

Pascale Rubens en Toon Van Mierlo zijn sinds 2003 een bron van oorzalf en intieme dansen voor ons. En toch verrassen ze nog met het negende album.

Naragonia is één van de meest vitale overblijvers van de folkboom van begin jaren tweeduizend. Het duo, dat soms ook als kwartet speelt met Luc Pilartz en Maarten Decombel, wist als één van de enigen zowel in luister- als balfolk uit te blinken met melodieën die recht naar het hart gaan. Neem nu Alio, hoe vaak zouden we daar al een intieme mazurka op gedanst hebben? En toch krijgen we hier een versie die ons met verstomming slaat, met Tristan Driessens op ud.

Driessens is maar één van de vele gasten op deze (digitale) plaat, die terecht ‘The Guesthouse Sessions’ werd gedoopt. Het album vindt dan ook de oorsprong in een reeks lockdownsessies waarin het duo samen met dochter Charlotte Van Mierlo (zang), zoon Mathijs Van Mierlo (zang en trompet), Guy Swinnen (zang), Philippe Laloy (sopraansax en basfluit), Jeroen Geerinck (piano en gitaar), Simon Leleux (percussie), Jo Zanders (percussie), Maarten Decombel (gitaar), Véronique Rubens (piano) en de genoemde Driessens een kwartet oude en tien nieuwe songs opnam.

Bij die “nieuwe” zijn er ook bij die het duo al langer speelden. Zo was opener Gooik al onderdeel van ‘Naragonia’s Tunebook’ voor diatonische accordeon. Andere, zoals We Map The Stars, met de stem van Guy Swinnen, zijn erg actueel. Deze song componeerde het duo samen met Reineke Van Hooreweghe als protest tegen de geplande pijpleidingen doorheen de Kempen.

Alle songs werden live opgenomen en puur en onversneden op de plaat gegooid, maar ondanks dat en de verschillende muzikale achtergronden van sommige gasten, klinkt het resultaat fantastisch, de ene keer energiek, een ander moment ingetogen en gevoelig, zoals alleen Naragonia dat kan. Folk mag dan momenteel de hype al lang voorbij zijn, zolang Naragonia dit soort parels blijft afleveren, is het genre nog springlevend.

En dat de toekomst verzekerd is, bewijzen dochter Charlotte en zoon Mathijs. De eerste mag meezingen en de tweede speelt trompet op The Swallow. Kinderstemmen gebruiken in een nummer, is niet zonder risico. Behalve Dear God van XTC, kennen we eigenlijk geen echt honderd procent geslaagde voorbeelden, maar wat de jonge snaken hier doen, is echt straf.

Naragonia heeft sinds debuutplaat ‘Tandem’ een eigen sound gecreëerd, wars van alle trends of invloeden en is tegelijk een kweekvijver en doorgeefluik voor kwalitatieve folk en dat al achttien jaar lang. Wanneer krijgt deze groep eens een Belpopaflevering? Dit duo wordt over heel Europa in folkmiddens al lang naar waarde geschat en toch zijn Rubens en Van Mierlo altijd heel bescheiden gebleven.

Marc Alenus

Achter Naragonia zit het folkduo Pascale Rubens en Toon Van Mierlo, multi-instrumentalisten en stilaan ook door de wol – en niet noodzakelijke geitenwol – geverfde performers all over Europe in nogal eens wisselende bezettingen. Dat is in essentie ook de leidraad voor ‘The Guesthouse Sessions’, de jongste cd. Pascale en Toon hebben tijdens de lockdown al dan niet therapeutisch gemusiceerd en hebben daarbij een reeks slim gekozen gastmuzikanten uitgenodigd. Slim zeggen we, omdat die invités met elk een eigen instrument er steeds in slagen om elk nummer, waaraan zij bijdragen, van een typische kleur te voorzien. Tenminste voor de aandachtige luisteraar.

Want dit is wel duidelijk: ‘The Guesthouse Sessions’ is een plaat voor fijnproevers. Of voor muzikale wijnkenners, als je wil. Bij elke beluistering wordt ze beter, ontdekt men een nieuwe of andere nuance. Maar daarover straks meer.

Eerst willen we het hebben over de mooie melodieën die Naragonia telkens vindt. In Songlines zingt van Mierlo het zelf: “You just keep walking and search for them songlines / one day you hear them carrying you home”. Voilà, zo simpel is het: ga wandelen en de melodieën komen zo. Voortdurend werden we getroffen door de fraaie melodielijnen. Voorbeelden ? Salut Les Grues, bijvoorbeeld of, even verder, het overheerlijke Biebzra. Dat is bovendien ook nog eens een prachtig opgebouwd nummer. En zo zijn er wel meer. Neem nu De Poort Van De 4 Vuren. De compositie steunt op een pompende accordeon. Daar vloeit een melodieuze accordeonmelodie over. De piano doet tussendoor iets ritmisch en een subtiele fluit maakt het arrangement af. Iets gelijkaardigs gebeurt met een gitaar in Amaris. Mooi, mooi, mooi!

Naragonia gebruikt zoals reeds aangestipt met mate en erg functioneel de gastmuzikanten die ze op de sessies hebben uitgenodigd. We denken aan een compositie als Jos Petrol, waarin de doedelzak de hoofdrol krijgt maar de percussie van Simon Leleux of Jo Zanders naar het einde toe net genoeg “limelight” krijgt om de aanwezigheid ervan op te merken.

'The Guesthouse Sessions' is een hoofdzakelijk instrumentale cd, maar af en toe wordt er gezongen. Soms in het Frans zelfs, zoals in Tout Le Temps. De zang vraagt een aandachtige beluistering – we missen een tekstvelletje – maar het gaat in elk geval over de tijd die razendsnel voorbijsnelt. Piano en stem dragen aanvankelijk deze song, maar geleidelijk aan voegen nog andere instrumenten een diepere dimensie toe aan het geheel.

Zoals wel vaker met producties van Trad Records is ook 'The Guesthouse Sessions' een erg knappe plaat geworden. En hopelijk wordt het de definitieve doorbraak van Narangonia.

Frank Tubex