Naomi Punk - Yellow

Captured Tracks Records

Echt veel wijsheden heeft het wereldwijde web over het Amerikaanse postpunktrio Naomi Punk niet in petto. Dat het de heren op hun derde plaat met vijfentwintig tracks op een dikke zeventig minuten tijd meer om muziekexperimenten dan om songs gaat en dat de band haar eigen muzikale wetten lijkt te schrijven, kan ‘Yellow’ moeilijk verbergen.

Gedurende de vier tussenliggende jaren met voorganger ‘Television Man’ (eveneens uitgebracht op het New Yorkse, independent label Captured Tracks), lijkt Naomi Punk het repetitiehok stevig op stelten te hebben gezet. Te beginnen met de eerste drie tracks (Introduction I, Introduction II en Chernobyl Carrot) die niet meer zijn dan een geluidscollage, een geheel van belevingsmomenten, samples uit de buitenwereld, vermengd met wat instrumentale flarden, zoals Brian Eno zijn “ambientmuziek” destijds definieerde. Pas vanaf Cookie verraadt het drietal de ware aard en valt alles wat meer op zijn plek.

Noisy postpunksongs met neurotisch ontdubbelde zang blijken het handelsmerk van Naomi Punk. Vooral het luidruchtig hakkend drum- en gitaarwerk, dat laatste bewust licht ontstemd, is typerend. Vierkwartsmaten lijken taboe. Songs worden eerder verhakkeld dan gecreëerd en esthetische regels lapt de band aan de laars. Kort, akelig, rommelig, doe-het-zelf, eigenwijs … moeten we nog doorgaan? Bij momenten, als in het lome, psychedelische instrumentale gewauwel van Thru The Threes, slaat het nergens op, maar soms intrigeert ook wel de inventiviteit van deze knapen.

Ach ja, en er is ook nog steeds datzelfde hakkende gitaarriffje, dat ervoor zorgt dat het ene nummer wel een cloon lijkt van de voorganger en gewoon een voortzetting van het gerommel. Of wat te denken van het trio Yellow Cone Hat, Carniceria en Motorcade dat slechts minimale variaties bevat van steeds dezelfde neurotisch-ritmische thematiek? Akkoorden en melodieën? Waste of time. Hoewel. Eventjes waart een synthesizervibe doorheen songs als Matroshka en waagt de plaat zich zowaar aan een stukje “mood”. Eventjes dan, een kleine minuut. Maar dan zapt Naomi Punk alweer weg.

Al bij al een vermoeiend plaatje, deze ‘Yellow’. Er zit natuurlijk een dieper verhaal achter waarin punk “rijmt” op “kunst”. Daar zorgt dat New York-stempeltje wel voor. Maar je moet het willen ontdekken. Wij bleven echter net wat te veel vasthaken in dissonanten en ritmisch gerommel.