Nadine Shah - Holiday Destination

1965 Records

De Britse Nadine Shah is een artieste om in de gaten te blijven houden. Na het in 2015 verschenen 'Fast Food' brengt de songschrijfster uit South Shields de opvolger van dat album. Het basisthema van dit album is een wereld op hol. Een wereld die steeds vaker openlijk angst en xenofobie omarmt en die een stevige tongkus draait. Gelukkig is er nog de muziek die redding brengt. 

Het moet bijzonder lastig en moeilijk zijn voor de Londonse om op Twitter te horen krijgen dat ze als Britse met een moslimachtergrond maar beter terug naar haar land trekt. Zo staat de titel 'Holiday Destination' in schril contrast met de eigenlijke boodschap dat het steeds weliger opduikende en openlijk geventileerde racisme, xenofobie en nationalisme (onder meer via sociale media) niet ok zijn.

Meer zelfs, Shah trekt ten strijde met de wapens die ze heeft: muziek en tekst. Ze licht maar al te graag toe dat de titel geïnspireerd is op diegenen die vlakaf beweerden dat hun reiservaring geruïneerd werd door de vele migranten en asielzoekers die aan de Griekse kusten opdoken.

Daarom ook is het niet zo gek vreemd dat single Out The Way opvallend assertief en strijdvaardig klinkt, zoals pakweg PJ Harvey dat ook kan.  Met haar deelt Shah niet alleen een ideologische gelijkgezindheid ('Let England Shake', weet u nog), ook muzikaal is er wel wat overlapping.

Op dit album heeft Shah het onder meer over identiteit. Al gaat het misschien nog net een tikkeltje meer over de witheet opflakkerende woede die Shah ervaart als ze net als vele anderen steevast enkel op haar achtergrond en roots afgerekend wordt.

Qua muziek herbergt 'Holiday Destination' een knap lappendeken aan invloeden en stijlen. De door kubistisch gitaarwerk ondersteunde opener Place Like This flirt openlijk met afrobeat, funk en vocals die aan Grace Jones doen denken. Tot op zekere hoogte weerklinkt de muziek opgewekt en hoopvol, althans tot je de erbij horende teksten erop naslaat en opmerkt hoeveel contrast ook daarin schuilt.

De titeltrack trekt zich dan weer op aan een vuile gitaarriff. "save your sons/ save your daughters/ where are you going to sleep tonight", zo luidt het in dit stukje muziek waarmee allerhande demonen bezworen worden. We denken heel even aan The National, een groep die ook een patent heeft op ingehouden spanning. "How are you going to sleep tonight", zo vraagt Shah zich af, wetende wat er zich allemaal afspeelt.

Yes Man bevat dan weer donkere echo's van The Cure en Joy Division, maar blijkt vooral een vehikel te zijn om met haar flexibele, verleidelijke stem nieuwe grenzen op te zoeken. Iets verderop, tijdens Evil, worden oosterse invloeden gemengd met rauwe gitaarlijnen. Alsof Shah duidelijk wil maken dat ze niet altijd op veilig wil spelen en gelijk even de spierballen laat zien.

Het aardige aan het album is dat de nummers erg gevarieerd en bovenal catchy zijn, ook al is de lijm die ze samenhoudt vooral de unieke stem van Shah. Hoor hoe opvallend zelfbewust ze de speelse, maar hypnotiserende accenten in Ordinary uitspeelt of de manier waarop ze het toepasselijk getitelde Mother Fighter uit de doeken doet.

Ondanks alle extrovertie is er ook ruimte voor een binnenwaartse gerichtheid. Met Jolly Sailor graaft ze nog een laatste keer diep in zichzelf alvorens dat er met behulp van een enkele piano en zachtjes ruisende, kabbelende electronica uit te halen. De zware thema's worden op 'Holiday Destination' niet geschuwd, toch is dit vast Shahs' meest toegankelijke en persoonlijke album.