Mystery - Delusion Rain

Unicorn Digital

Hoe toepasselijk: één van Canada’s beste muzikale geheimen heet gewoon Mystery. Toch heeft de progressieve rockband al een heel eind afgelegd. De doopgeloften van dit project rond de Frans-Canadese gitarist en producer Michel St-Père werden al dertig jaar geleden afgelegd. Vandaag is Mystery een topper in het symfonische genre, wat nog eens onderstreept wordt door het zesde album ‘Delusion Rain’.

Erg productief is deze groep met andere woorden niet, maar daar staat steeds een perfect geproduceerde schijf tegenover. Ook de talloze personeelswissels hebben het schrijven van nieuwe albums bemoeilijkt. Vandaag zit men met Jean Pageau aan zijn derde zanger. Een belangrijke invulling, want hij draagt de melodieën en bepaalt mee de heldere en welluidende sound van Mystery.  

Onder zijn voorganger Benoit David werd Mystery een grote naam in het genre. Sinds het derde album ‘Beneath The Veil Of Winter’s Face’ (2007) ligt het bandgeluid min of meer vast. Bovendien groeide men ook als songsmeden. Parels van songs met kop en staart, maar steeds expansief genoeg om de progfans te plezieren. En dan dat ruimtelijke geluidsbeeld, dat je als niet minder dan ‘stunning’ kunt typeren.

Benoit David, was dat overigens niet de vervanger van Jon Anderson in Yes? Hij deed dat echt goed. Natuurlijk, iemand als Anderson doen vergeten, dat lukt niemand. Maar op het Yes-album ‘Fly From Here’ bewees Benoit zijn marktwaarde. Best jammer dat hij door stemproblemen weer naar de kant moest, waardoor een andere reservespeler, Jon Davison, de legendarische band mocht leiden.

Tegelijk betekende dit voor Benoit ook de exit bij zijn Canadese broodheren. Enter Jean Pageau, die eveneens over een grootse, verreikende stem beschikt, fraai fluitspel aanbrengt en bovendien – eerlijk is eerlijk – meer charisma uitstraalt dan zijn voorganger. Dat laatste horen we misschien niet op een plaat, maar Pageau verstaat de kunst om met zijn bij de lurven grijpende frasering de luisteraar meteen de song in te trekken.

Typisch Mystery is dat de virtuositeit steeds in dienst staat van de emotie. Songs als Delusion Rain, If You See Her, The Last Glass Of Wine en The Willow Tree beginnen als een ballad, maar door het verschuiven tussen akoestische en elektrische momenten en de acceleraties ontstaat een spanningsopbouw die meteen beklijft. Tegelijk is deze viersterrenproductie een prima test voor de speakers. Voor de liefhebbers van stellaire gitaren en spectaculair drums valt er ruimschoots te genieten. Audiofielen zitten vanaf de somptueuze opening op rozen.

Songgewijs voegt ‘Delusion Rain’ misschien niks nieuws toe, maar wie maalt daarom? Zolang deze Canadezen op dit olympische niveau blijven musiceren, en op de koop toe zinnige dingen te zeggen hebben (zo tackelt Wall Street Kings de door hebzucht gedreven mens), mag het mysterie van dit succes nog lang blijven duren. Intussen mogen we ons opmaken voor het tweede album van Huis. Dit andere project van Michel St-Père leverde twee jaar geleden het wervelende debuut ‘Despite Guardian Angels’ af.