My Baby - Mounaiki - By The Bright Of Night
Prehistoric Rhythm
Liefste muzikale triggerhippie, we geven u graag de biografische omkadering van My Baby mee: “een hypnotische symbiose van gospel, blues, oude folk met rauwe seventiesfunk, Afrikaanse woestijnblues, Marokkaanse gnawa, Indische raga,…” U bent er nog? En dan: “Een dosis EDM zonder gebruik van computers of samples”. Daaag houvast. We proberen met termen als “multicultureel”, ‘traditioneel versus modern”, “overgave” en “sfeer” in elk geval toch enkele handvaten aan te reiken.
Misschien even wat feiten. Trio. Amsterdam. Vierde album. Zogenaamd ontdekt door Larry “funkbeast” Graham en zeker meegenomen door Seasick Steve. Muzikale grenzen onbestaand. Geen elektronica. Wacht even.... dat laatste is wel bijzonder. Zeker als je even denkt hoe My Baby met oosterse gitaarakkoorden, tegenritmen, bluesy solo’s, en expliciete downtempo triphopdrums of zelfs Asian breakbeats (nog eens – live en zonder elektronica) haar vierde album weet te plaatsen.
Artistieke vrijheid. Ook op ‘Mounaiki … etc etc' van dit trio. En dat is een muzikale verademing in het conservatieve muzieklandschap. We noteren kille Massive Attack-triphop in Silhouette, Arabische akoestische trance in Mounaiki, een soort van eigenzinnig niet-vierkwartsmaat principe, woestijnblues in filmische opener By The Bright Of Night. Kortom: een multiculturele mengelmoes die niet echt veel samenhang vertoont.
Dat is zonder twijfel ook de grootste angel van deze plaat. Het centrale onderwerp mag dan wel het reilen en zeilen van muze Mounaiki zijn (jaja, een thematisch geheel), de muzikale vertolking gaat wel heel erg breed. “Psychedelic blues trance rave", aldus Amsterdam. Indrukwekkend op gebied van multiculturalisme, diversiteit en het durven afwijken van traditie en voorspelbare structuren (4/4 is voor losers!). Maar ook wat bizar op gebied van samenhang. Een stevige snuif retrofifties versus soul versus dubreggae. En dat allemaal in dat oosterse akoestische kader!?! Nee, het mag dan nog uitdagend klinken op esthetisch vlak of op gebied van samenhang – want dat mag je van een conceptalbum toch verwachten – My Baby mist toch wel wat snaren op de elektrische saz.
Frustratie troef. Hoe kan je in godsnaam de livekracht en dynamiek van een band vastleggen in studiosessies, programma’s, een album met een verhaal? Wel, in sommige gevallen kan dat beter niet. En ergens is dat het gevoel dat bij deze plaat leeft. Let op: dit is een opmerkelijk, prikkelend en zondermeer uniek album waarin cultuur en experiment mooi matchen. Maar My Baby is een liveband. Dus waarom het niet zo houden?