Muzz - Muzz

Matador Records

Van sommige nieuwe bands hebben wij hoge verwachtingen zonder één noot gehoord te hebben. Dat komt door de muzikanten die erin meespelen. Muzz is zo’n groep, met leden die begin jaren nul de New Yorkse rockscene en onze tienerjaren muzikaal mee vormgaven.

De band is een collaboratie tussen Paul Banks, frontman van Interpol, en producer Josh Kaufman (die onder andere met The National en The War On Drugs samenwerkte). De twee zijn jeugdvrienden en besloten na jaren muzikale ideeën uit te wisselen een band op te richten. Ze riepen voor percussie de hulp in van Matt Berrick van The Walkmen. En het resultaat is rijkelijk gearrangeerde orkestrale muziek die een beetje doet denken aan The National ten tijde van ‘High Violet’.

Weg zijn de snijdende postpunkgitaren van Interpol, vervangen door strijkers, piano’s, orgeltjes en blazers. Banks stond in de jeugdjaren vooral bekend om zijn krachtige bariton, maar begon daarna steeds hoger te zingen; op deze plaat adopteert de man alweer een nieuwe zangstijl, één die bijna naar parlando neigt. Een stilistische keuze die goed samengaat met de orkestrale arrangementen van Kaufman.

De plaat opent met het melancholische Bad Feeling, een mooi nummer dat rond een minimalistisch gitaarriffje is opgebouwd en eindigt in een finale van uitbarstende blazers. Het is een National-achtig trucje dat Muzz vaker met succes toepast, in nummers als Everything Like It Used To Be, All Is Dead To Me en de romantische pianoballade Broken Tambourine.

Voor uptempo afwisseling zorgt de band met stuwende nummers als Knuckleduster en How Many Days. Daarin mogen scheurende gitaren nog eens de intrede doen. Een welkome variatie op de orkestrale aankledingen die de meeste nummers domineren. Sommige liedjes worden immers wat gesmoord door de arrangementen die Kaufman aan de nummers geeft. Niet toevallig ook de liedjes met de zwakste hooks.

Zo lijken nummers als Patchouli en Summer Love enigszins richtingloos. En ook Chubby Checker gaat ondanks de broeierige bas niet echt ergens heen. Over de hele lijn zit trouwens net iets te weinig variatie in ‘Muzz’. Een tekortkoming die gemakkelijk verholpen had kunnen worden door de toevoeging van nog een paar uptempo nummers.

Weg zijn ook de legendarisch absurde Interpol-teksten als “Her stories are boring and stuff / She’s always calling my bluff”. De teksten op ‘Muzz’ zijn collectief door het trio geschreven en daardoor technisch gezien beter dan de middelbare school-poëzie waar Banks vaak mee afkomt, maar blijven paradoxaal genoeg ook minder goed hangen. Het thema doorheen de plaat is mentale gezondheid, maar daar merken wij niet zoveel van.

Maar dat betekent zeker niet dat het om een minder plaatje gaat. ‘Muzz’ is een fijne nieuwe kennismaking met enkele van onze favoriete vakmuzikanten, maar gewoon geen meesterwerkje. Daarvoor heeft het net te veel gebreken. Desondanks een groeier en een zeer aangenaam plaatje waar wij nog vaker naar zullen luisteren.