Mush - Down Tools

V2

Eigenlijk wel mooi dat een plaat met deze titel uitkomt op de dag dat Boris Johnson aankondigt af te zullen treden.

De eerste single van Mush was destijds het meer dan tien minuten durende Alternative Facts, wat een onvervalste muzikale aanslag was op Donald Trump. Het viertal uit Leeds zal dan ook wel geen fan geweest zijn van diens Britse schaduw Boris Johnson. Daarvan getuigde ook al de donkere ondertoon van de eerste twee albums ‘3D Routine’ en ‘Lines Redacted’.

Door de sarcastische, maar sociaal bewogen teksten van Dan Hyndman en de zware gitaarsound van de band werden ze al snel in het hoekje gestopt van de postpunk. Hoewel Hyndmans stem vage gelijkenissen vertoont met die van John Lydon, horen wij weinig echo’s uit de jaren tachtig. De band vertoont twee jaar na het debuut alleszins meer gelijkenissen met bands als Wand en King Gizzard & the Lizard Wizard.

De sfeer op ‘Down Tools’ is lichter van toon dan die van de twee voorgangers, ook al klinkt Grief Thief opvallend herkenbaar. Dat zou volgens frontman Hyndman te maken hebben met een overdosis aan onheilsberichten waardoor uiteindelijk gewenning optrad. Hoe dan ook, de band klonk nog nooit zo chill en we verstaan zowaar enkele van Hyndmans woorden die minder in vitriool werden gedrenkt en dit keer vooral gaan over de balans tussen werk en vrije tijd, maar ook werden geplukt uit boeken, schilderijen en films.

Get On Yer Soapbox verwijst natuurlijk naar Speakers’ Corner waar elke verlichte en door drank vertroebelde geest eigen poëzie mag debiteren of inzichten mag verkondigen. De scheve gitaren en laconieke zang van Hyndman klinken als een uitnodiging.

En zelf kruipen ze op een houten kratje om in Northern Safari de clichés over thuisstad Leeds en omgeving met de grond gelijk te maken. Het is één van de opvallend zonnige momenten op de plaat. Alsof ze ook muzikaal tegengewicht willen bieden voor het druilerige imago dat het noorden van Engeland heeft. Maar geen nood: in de allerlaatste minuut van de afsluitende titeltrack komt het stekelige karakter van de band nog eens helemaal naar boven.

Even lieflijk klinkt het mislukte voetbalanthem Group Of Death, dat volgens de bio eerst echt bedoeld was als meezinganthem, maar de invloed van het grote geld en vooral het feit dat de volgende wereldbeker doorgaat in Qatar, doet de band kokhalzen. Ze transformeerden het dan maar in een nummer over de oneerlijkheid van het leven.

Net als in die song klinkt een Pavement-invloed door in nummers als Dense Traffic en Human Ressources, knalt de band Pixies-gewijs door Inktblod And The Wedge en is het heerlijk moshen op de noiserock van Ground Swell. Tegen dat we aan het voorlaatste nummer toe zijn, klinkt Mush helemaal dronken, maar ze weten er met Down Tools nog wel een Velvet Underground-achtige afsluiter uit te puren eer ze helemaal overstag gaan.

Even urgent klinkt Mush niet meer op album nummer drie. maar hey, het is zomer, dus mag het iets relaxer? Van ons alvast wel.