Muse - Simulation Theory

Warner Bros Records

In 2019 zal het tien jaar geleden zijn dat Muse ‘The Resistance’ uitbracht. Het album was een symbiose van pop, rock en klassiek en katapulteerde de band finaal richting uitverkochte stadia. Bij opvolger ‘The 2nd Law’ ging het helemaal mis en werd er godbetert geprobeerd om dubstep te integreren, iets waar wij zes jaar later nog steeds nachtmerries aan overhouden. Drie jaar geleden bracht ‘Drones’ het vertrouwde rockgeluid terug, al balanceerde het soms gevaarlijk hard op het randje. Aan balanceren doet Muse anno 2018 niet meer. Met ‘Simulation Theory’ stort de band zich namelijk in volle vaart richting afgrond. 

Zoals de hoes al deed vermoeden ging de band voor deze plaat de mosterd halen bij het synthwavegenre. De gitaar werd dus wederom naar de achtergrond geschoven en de synthesizer kreeg de hoofdrol; zoals op opener Algorythm. Epische strijkers, een streepje piano, van pathos doordrongen zang aangevuld met een pulserende synthlijn vormen de ingrediënten voor een Muse-track pur sang.

Bij The Dark Side komt het befaamde Queen-spook een eerste keer kijken. Op zich een te pruimen popsong, al hebben we de indruk dat we dit al eerder hebben gehoord. Een gevoel dat ons tijdens het beluisteren van 'Simulation Theory' meer dan eens bekruipt.

Pressure doet met een iets te swingende gitaarriff meer dan eens denken aan de laatste plaat van Queens Of The Stone Age. Als single mag Pressure er zeker zijn, al teert het net iets te veel op die ene riff. Moest het een kleine minuut korter geweest zijn, was het een topper. Opvolger Propaganda is een song waarvoor de term "overgeproducet" werd bedacht. En dan zwijgen we nog over die verschrikkelijke slidegitaar.

Het tweeluik Something Human en Thought Contagion brengt evenmin goed nieuws. Beide singles leggen zeer nadrukkelijk de vinger op de open wonde die ‘Simulation Theory’ bij momenten is. Platte popmuziek, van alle randjes ontdaan, gevuld met ooh-oohs die niet op twee handen te tellen zijn. Dit zijn nummers die we van bands als Bastille of Imagine Dragons verwachten, maar toch niet van het trio dat ooit Citizen Erased schreef?

Ondertussen dachten we wel de spreekwoordelijke bodem bereikt te hebben, maar onder die bodem leek nog een beerput te liggen waar de band Get Up And Fight uit wist te vissen. Een intro die ons doet denken aan jarennegentigbotsautomuziek en tenenkrullende teksten die te melig zijn om hier te herhalen. Het refrein deed ons finaal besluiten om de plaat even aan de kant te leggen.

Na een korte time-out besloten we het album nog een kans te geven. Blockades zou niet uit de toon zijn gevallen op ‘The Resistance’, maar lijdt onder de nasmaak van de voorganger. Dig Down is dan weer de derde nietszeggende Madnes-kopie op deze plaat, iets waar we toch allemaal op zaten te wachten.

Wat Muse met deze verzameling songs wou bereiken is voor ons nog steeds niet duidelijk, maar een goed album leverde het zeker niet op. Natuurlijk zal geen haan daarnaar kraaien, wanneer ze komende zomer de hits van vroeger spelen, aangevuld met enkele nieuwe nummers die bij de volgende tournee alweer verdwenen zullen zijn.

Afsluiten doen we met een stukje tekst uit The Void: “It takes a leap of faith / To awake from these delusions”. Wij wensen Matt Bellamy alvast veel vertrouwen toe voor de volgende plaat, want wij hopen dat dit alles slechts een waanbeeld was.

Muse sluit op zondag 30/6 Rock Werchter af.