Muse - Drones

Warner Bros Records

Het wordt nog even afwachten wie het grootste showgehalte tentoon zal spreiden op Rock Werchter: Foo Fighters of Muse. Dit weekend weten we of Muse de catwalk van de Foo Fighters naar de kroon zal kunnen steken als de Britse band, met hun conceptplaat ‘Drones’ onder de arm, op Pinkpop speelt. En over die ‘Drones’ moeten we het ook nog even hebben. 

‘Drones’, het album, is een conceptplaat geworden over de vervreemding van oorlogsvoering, iets waaraan dit jaar al de knappe bioscoopfilm 'Good Kill' gewijd was. Dead Inside is het prille begin van het verhaal: de protagonist van ‘Drones’ verliest alle hoop en is vatbaarder voor indoctrinatie. Matthew Bellamy heeft in interviews al aangegeven dat door deze indoctrinatie de protagonist zelf een drone wordt: een machine die je kan laten doen wat je maar wil als je maar op de juiste knopjes duwt. Alle empathie gaat verloren. Maar natuurlijk loopt het allemaal goed af, komt de hoofdfiguur tot inkeer en in opstand en overwint hij zijn vijanden.

Theoretisch zit het dus allemaal goed. Er wordt vaak meewarig gedaan over de conceptplaat, maar het geeft wel aan dat je als artiest hebt nagedacht over het verhaal dat je wil vertellen. Matthew Bellamy had eerder ook al aangegeven dat hij wilde terugkeren naar de muzikale roots van Muse, even alle experimenten met dubstep en orkestrale ambities achterwege latend; terug naar gitaar, bas en drums. Na het debacle dat ‘The 2nd Law’ was en de halfgeslaagde, halfmislukte plaat ‘The Resistance’ begonnen we dus weer te hopen. Zouden ze nog een ‘Absolution’ in zich hebben? Zou het kunnen? Maar in zijn geheel is dit geen plaat waar wij enthousiast van worden. Live wordt het een ander verhaal. Want waar de riffs, die je rond de oren vliegen, nogal stuurloos aanvoelen op plaat, zouden die op het podium wel een geheel ander soort energie kunnen opwekken.

Wat er ontbreekt aan ‘Drones’ zijn echte goede nummers. Zoals Muscle Museum, New Born, Hysteria, Butterflies & Hurricanes, Stockholm Syndrome, Starlight of Supermassive Black Hole dat waren. Het begint goed met Dead Inside. We horen een ingehouden Muse met Bellamy die nog eens zingt in plaats van in het ijle te schreeuwen. Psycho is dan een voorbeeld van een nummer dat het live uitstekend zal doen, maar eigenlijk toch vooral vermoeiend is en niet veel meer in huis heeft dan een goeie riff. En “Your ass belongs to me now”? Serieus?

Mercy klinkt als een derderangs Starlight, maar het is nog een liedje. Maar vanaf dan gaat het bergaf. Reapers is vooral stuurloos gitaargeweld waar het hard zoeken is naar de song. In die mate zelfs dat we een zucht van opluchting slaken als het nummer afgelopen is. En het wordt er niet beter op met The Handler waar Bellamy zich weer overgeeft aan gekrijs.

Het is een vermoeiende vergelijking die niet altijd opgaat, maar naar Defector kan je niet luisteren zonder aan Queen te denken. Alleen zou Freddie Mercury het er allicht beter van hebben afgebracht. En ook de teksten blijven bij Muse vaak iets te eenvoudig - was er niets beter dan “I’m free from society”? - waardoor de achterliggende ideeën beter zijn dan de uitwerking. Dat is vaak niet meer dan een lege doos.

Naar het einde toe is ‘Drones’ interessanter. Aftermath krijgt de ruimte om gewoon mooi te zijn. Dat het geheel dan een melige knuffelrockdraak is, zien we daarbij zelfs graag door de vingers. The Globalist is weer Muse op zijn meest ambitieus: een westernachtige intro, een gitaaruitbarsting en een piano-intermezzo dat doet denken aan United States Of Eurasia tot één geheel gesmeed. Opnieuw een song die de ruimte krijgt om te ademen, ondanks zijn tekortkomingen. De a capella titeltrack, die de rangen sluit, is ten slotte niets meer dan een interessant extraatje.

Dat alles maakt ‘Drones’ tot een plaat met een degelijk begin, een vermoeiend en stuurloos middenstuk en een interessant einde, maar ook tot een plaat die alles in huis heeft om live te knallen. Voor de eeuwigheid is hij zeker niet; de beste Muse – zoals Bellamy hem al noemde – is dit evenmin; en of we ze ooit nog gaan beluisteren als we achter deze tekst een finale punt hebben geplaatst, durven we te betwijfelen. Maar ‘Drones’ is wel meer dan wat wij dezer dagen nog van Muse hadden verwacht.