Munly & The Lupercalians - Kinnery Of Lupercalia: Undelivered Legion

Scacunincorporated

Kinnery Of Lupercalia: Undelivered Legion

Kleine situatieschets: Munly J. Munly 32nd (voluit op deze manier!) is multi-instrumentalist en cultfiguur in de underground punkscene van Denver. Als je een beetje vertrouwd bent met het artistroster van Jello Biafra's (Dead Kennedys) Alternative Tentacles-label of met het werk van Munly’s gothcountrypunk-alter ego Slim Cessna’s Auto Club, kan je deze plaat allicht alvast ergens in je interne muziekmap plaatsen. ‘Kinnery Of Lupercalia: Undelivered Legion’ is een eerder uitgebracht onderdeel van het drieluik waarmee de doe-het-zelver het leven op planeet Lupercalia omschrijft, een metafoor voor de gekte op onze eigen blauwe aardkloot natuurlijk. En of dat nog niet bizar genoeg is, zal deel twee ingespeeld worden door Slim Cessna’s Auto Club en deel drie door 's mans derde band, The DBUK.

Maar voor deze eerste “Lupercalian”-plaat rekent de heer Munly J. Munly 32nd dus op zijn band van Lupercalians. Leerlingen die duidelijk ten dienste staan van de grootmeester en die met synth, akoestische gitaar of piano een extra mysterieus laagje leggen onder de ritmische darkfolkspinsels van mister Munly. Te situeren ergens tussen Talking Heads (pop met vreemde wereldritmen), 16 Horsepower (vibrato voor- en nazang) en indianenmuziek (woordloze sacrale chants) in.

De acht liedjes op deze Munly & The Lupercalians-release grijpen zeker aan. Is het niet omwille van titels met vette religieuze knipogen (Ahmen, Döder, Jehu), dan wel om het bijna bezwerende karakter. En dan laten we middelpunt Mahout nog buiten beschouwing, dat begint in harmonieuze samenzang, maar later in een rtimische mallemolen steeds sneller gaat huppelen tot Munly zelfs gaat jodelen om erna het traag-sneller-snel-spelletje nog eens over te doen. Nee, het gaat eerder om de overige wat langzamer hobbelende en expliciete songs waarbij je handclapritmen of rondedansjes rond de totempaal verzint. Een Totentanz van morbide fluisterzang met zware tribal floortoms en hoog tokkelende piano. Of een duistere, slepende fluisterballad met akoestische gitaar en orgel in het geval van Ben Asher – wij moesten trouwens de tiendeëeuwse schrijver, die de basis legde voor de hedendaagse Hebreeuwse klinkergeluiden ook even googlen.

Toegegeven, hoewel we niet snel uitgeluisterd geraken bij deze erg rijke darkfolkmuziek, zit het verhaaltje van het fictieve Lupercalia misschien nogal ver in de achtergrond. Zoals we ook de halve minuut grafzerkgeluiden op het einde van de imposante afsluiter Scarebeats misschien overdreven vinden. Maar kom, zalig plaatje. We gaan zeker ook het inmiddels tien jaar oude debuut ‘Petr & The Wulf’ toch eens aan een luisterbeurt onderwerpen. Volg je mee?

19 oktober 2022
Johan Giglot