Mullerthal - Repentant Blues
Eigen beheer
Mullerthal is niet alleen een zeer charmant plekje in het belastingvriendelijke Luxemburg. Sinds enige tijd is het ook het al even charmante vehikel waarmee Bert Dufraing zijn solowerk inpakt en aan ’s werelds oren brengt onder de titel ‘Repentant Blues’.
Dufraing kiest op deze plaat resoluut voor een rustige, ingehouden aanpak. Verwacht van hem of zijn begeleiders geen gierende gitaarsolo’s die Hendrix, Clapton en consorten bleek doen wegtrekken, vocale uithalen waarbij Robert Plant zich een plechtige communicant voelt of duizeligmakende pianoriedels die toetsen meer slaan dan strelen. Neen, ‘Repentant Blues’ bulkt van beschouwende, eerder beheerste composities. Begrijp ons niet verkeerd: dit is geen meditatieve sessie waarbij je nadien een boom gaat omarmen. Het is best wel een hartige hap muziek, zij het beleefd opgediend.
Af en toe, zoals bijvoorbeeld in No Love of in Things I Do, krijg je wel eens een heftigere aanzet te verwerken, maar ook dan schakelt Mullerthal vlug over naar cruisecontrol en wordt elke muzikale slippartij bij voorbaat vermeden. Het titelnummer is representatief voor de plaat: akoestische singer-songwriter-stuff, dat in de seventies perfect op de playlist van Omroep Brabant had gepast. Oldschool horen we jullie al zeggen. Misschien wel, maar so what? Zetten jullie nooit nog een plaat van James Taylor, Jackson Browne of Joni Mitchell op? Toch wel? Ga dan gerust voor de hele ‘Repentant Blues’.
Trouble Bound begint met kalme akoestische gitaar en lijkt daardoor goed op weg een folkballade te worden zoals ze niet meer geschreven worden. Mullerthal doet er wel iets moois mee door er een helder duetje door te weven en flarden mandoline die een vaag Grieks sfeertje oproepen. Veel meer moet dat niet zijn om ons over de streep te halen.
Worden we te kritisch als we The Lantern een ietsiepietsie te softrockerig vinden? Daar staat dan weer het erg aan Neil Young schatplichtige Dare To Love tegenover en dat is, hoe je het ook keert of draait, een berg van een compliment. En dan moet Morning Sun nog komen: een uitgesponnen ballade als afsluiter, gebouwd op een dialoog tussen gitaar en piano, beiden sober in gebruik met in de verre achtergrond een delicate strijker. Gestolde eenzaamheid samengebald in ruim vijf minuten therapeutische schoonheid. Ga gerust even zitten als de laatste noot geklonken heeft. Wij moesten dat ook doen.
Thematisch is de verloren liefde de rode draad. Dat kan gevaarlijk zijn als het eindigt in treurig zelfbeklag of compassieuze tranerigheid. Niets daarvan hier. Mullerthal houdt het veel breder, zoals in het bucolische Fields, waarin troost gezocht wordt in de natuur. Ergens wordt er zelfs gerefereerd aan een Dylannummer uit ‘Blood On The Tracks’, zowat de ultieme bijbel voor iedereen die ooit met loslaten en “ldvd” te maken heeft gehad. Voor de rest heeft Mullerthal het eerder over immobiliteit en dromerigheid dan over tranen en gebroken hart. Allemaal erg volwassen en dus klaar voor jarenlang gebruik.
We werden helemaal ingepakt door ‘Repentant Blues’ van Mullerthal. Hopelijk pakken jullie dit veelkantige karaatsdiamantje uit in de kerstperiode.