Mugwump - Drape

Subfield

Verwacht het onverwachte; dat zou de bumpersticker zijn die wij op de auto van Geoffroy Dewandeler zouden kleven, zeker na het horen van het tweede Mugwump-album.

‘Unspell’ putte al uit alle hoeken van de popmuziek; van krautrock over house tot zelfs blues. En op dit tweede album stoft Mugwump nog een aantal genres af waarbij frontman Geoffroy Dewandeler vooral bewijst dat hij als dj dan wel nooit zo groot werd als Avicii (niet dat hij dat ooit had gewild), maar dat hij er wel nog altijd is en dat hij zijn oren in bijna drie decennia dj'en nooit in de zak had.

Dewandeler was ooit platenruiter in de KM5 op Ibiza. Hij was een sleutelfiguur in de legendarische Food Club en dus één van de eersten die house draaide. Als producer bracht hij tal van house-, techno- en ebm-tracks uit op labels zoals Permanent Vacation, Kompakt en R&S. Maar tegenwoordig runt hij zijn eigen label Subfield. En het is daar dat deze tweede plaat op uitkomt.

En opnieuw weet Mugwump te verrassen en te overtuigen. Eerst en vooral omdat Mugwump nu een band is. En die trapte met eerste single, No Trepidation recht in ons klokkenspel met de nervositeit van The Prodigy gekoppeld aan donkere postpunk en zang die aan Ghostpoet en Mark Lanegan doet denken.

Na de splinterbom die No Trepidation is, keert de plaat eerder terug naar de sfeer die de korte openingstrack Interluudis Casaforti zette. Het is verrassend hoe voorzichtig Thomas Stadnicki zijn metalige gitaar aanslaat en hoe sloom de synths klinken; als willen ze de verveling uit Tediously benadrukken.

Een song verder bevind je je plots in het tijdperk van Echo And The Bunnymen en The Cure ten tijde van A Forest. At The Front kan je al kennen van de ep ‘Metempsycho’, maar in de Drape-versie is de track bijna dubbel zo lang, ligt de nadruk minder op de baslijn en wordt de stem van Dewandeler (gelukkig) niet meer vervormd. Van een geslaagde update gesproken!

Als een mannelijke versie van Anne Clark worstelt Dewandeler zich vervolgens door Empty Peculiar. Maar ook hier weer blijft Mugwump niet lang trouw aan een genre en nog voor halfweg steekt een gitaarstorm op. Pas als die gaat liggen, gaat de elegie verder.

The Mechanism is minder overtuigend, maar met Little Middle Grinder vindt de plaat zijn tweede adem. En dat is meteen een lange: bijna acht minuten lang dwaalt Mugwump door een mistig, gothic klankenspel waarin de dreiging altijd voelbaar blijft.

Na het bijna akoestische The Flag neemt het eightiesgevoel weer over in Rain/Frame en dan herneemt Mount in negenenhalve minuut nog eens alles wat deze plaat geweldig maakt.

‘Drape’ is een lange rit, maar wel één die nergens verveelt. Meer zelfs: de plaat wordt beter bij elke afspeelbeurt en voelt als een koortsdroom die slechts mondjesmaat zijn geheimen prijsgeeft. Sterk. Erg sterk.

Mugwump speelt op 8 juni in Kinky Star, Gent. Een dag later staat de band op het Swim With The Current Festival in Antwerpen en op 12 juli kan je hen vinden op Dour. Hoe Mugwump live klinkt? Zo dus: