Mourn - Self Worth

Captured Tracks Records

Self Worth

Mourn gaat verder als all-female band, maar verliest haar energieke zelf niet.

Zoals je al kon lezen in onze recensie van ‘Sorpresa Familia’, zijn de leden van Mourn waarschijnlijk de jongste veteranen in de rock. Nog maar net de twintig voorbij, is de band al aan haar vierde album toe, het derde bij Captured Tracks, het eerste als trio. Antonio Postus, drummer en het enige mannelijke lid, is immers weg. Hij wordt op de plaat vervangen door ene Victor Álvarez Ridao die zich meer dan uit de naad mept, maar toch geen officieel lid van de band genoemd wordt. Mourn is nu officieel een trio nadat ze begonnen als duo en zich later omvormden tot kwartet. En als trio wilden ze een volwassen album maken.

Maar eerlijk? De wereld mag dan al veranderd zijn sinds Mourns debuut in 2015, de meisjes ronder hier en daar en enkele (negatieve) ervaringen rijker, maar de sound van Mourn lijkt niet echt veranderd. De dames grossieren nog altijd in puntige rock waarop het heerlijk rondspringen is op de Doc Martens, maar waar achter de woorden pijn schuilt.

Mourn zoekt al sinds het ontstaan naar een volwassen, feministische stem, maar helaas klinken ze nog altijd te vaak als adolescente, wanhopige meisjes. De refreinen klinken nog altijd te vaak luchtig terwijl ze eigenlijk soms echt wel boos zijn. De korte nummers lijken vaak op hevige steekvlammen die echter weinig schade aanrichten.

Kippenvel zoals bij Un Violador en Tu Camino, het Chileense strijdlied van vorig jaar, krijgen we hier nergens, behalve dan bij Apathy misschien, maar dat is al het voorlaatste nummer van de plaat. De dreigende baslijn hiervan, de vlammende tekst over een toxische relatie met het leuke woordspel “What's the next step? / Where's the next stab?”, en niet in het minst de kromgetrokken gitaren maken van dit nummer een echte splinterbom.

Is het daarvoor dan allemaal kommer en kwel? Nee, dat zeker niet. Opener This Feeling Is Disgusting heeft een leuke gitaarriff en het is knap hoe deze jonge meiden durven toe te geven bang te zijn van de toekomst. Wie niet dezer dagen? Maar daarna zakt de plaat meteen in als een mislukte pudding.

Het van mannenhaat doordrenkte Men is het eerste teken van heropstanding, maar het is toch wachten tot Gather, Really eer we echt goedkeurend kunnen meeknikken. Misschien een gevolg van ons eigen gender, maar we proberen het oordeel even los te koppelen van de boodschap en louter te focussen op de muziek en hier vindt Mourn een enkele keer de juiste mix met een extra schouderklopje aan bassiste Leia Rodríguez Bueno.

Helaas volgt daarop de vreemde eend in de bijt: het aan Lush schatplichtige The Tree, een mengelmoes van dreampop, shoegaze en punk waarop Mourn de weg kwijt lijkt en vertroosting zoekt in de natuur. Een verrassend thema, maar helaas niet zo goed uitgewerkt, ook al komt het later nog eens terug in Worthy Mushroom.

Ook aan Stay There krijgen we geen houvast. Het klinkt allemaal boos, maar ook als een botte kettingzaag die geen vat krijgt op de stam van de boom die moet worden omgelegd. Het zal wel aan ons liggen, want het label zag er wel een single in.

En ja, het is beter dan de twee fillers die daarna komen. Fast forward dan maar naar Worthy Mushroom, een song vol twijfels waarin Mourn eindelijk de kop van de nagel vindt. “I shouldn't be trying to prove my worth”, klinkt het daar en zo is het maar net. Mourn zoekt iets te gebeten naar zelfwaarde, naar een plek in deze door mannen geregeerde wereld. En het is zoals het zoeken naar een lief: je vindt pas als je stopt met zoeken. De twee afsluitende songs bewijzen dat.

13 november 2020
Marc Alenus