Morudes - Sinister Beat

Snaxville Recordings

Bluesbroers maken blues(rock)plaat. Zo zou je ‘Sinister Beat’ van Morudes kunnen omschrijven. Maar zo gemakkelijk komen zelfs wij er niet vanaf.

Sinister Beat

Morudes, dat zijn de Noorse broers Amund en Henrik Maarud en ‘Sinister Beat’ is hun debuut. Hun debuut als duo, dan welteverstaan, want voor ze als duo aan de slag gingen, speelden ze in nog een aantal andere bands, maar Morudes lijkt wel de vorm waar ze zich het best bij voelen. En blues is wat ze door de aderen hebben stromen. Dat spreekt uit elke song op dit album.

En ver hoef je dat echt niet te zoeken. Opener A House Where Love Is Gone lijkt wel erg hard op The Black Keys van na ‘El Camino’ (zelfs vrouwlief herkende het deuntje) en ook verderop zijn Dan Auerbach en Patrick Carney nooit veraf. En hoewel bij de opener duidelijk werd gekozen voor de zachtere inkomer, wordt er niet altijd zo zachtzinnig gemusiceerd. In The Crown laat Amund zijn instrument alle hoeken van de kamer zien.

Ook verderop op de plaat krijgen de blues een rauw randje. Henrik Maaruds drums klinken dof, maar dat past perfect bij het psychedelische dat door Amund steevast wordt opgezocht. Luister maar naar Magnet City. Productioneel werd er blijkbaar gezocht naar een vuil geluid zonder al te veel poespas.

Maar hoewel wij de referenties van The White Stripes en consorten zeker wel zien in dit duo, ontbreekt het toch ergens aan een detail. De extra sprankel, die van een goede song een pakkende deun maakt, lijkt te ontbreken. Of misschien werden er al gewoon te veel van dit soort platen gemaakt om hier nog bij stil te blijven staan.

Dat neemt niet weg dat wij songs als de ballade Need Another One en de afsluiter Never Ever best kunnen smaken. Omdat daar meer op de details wordt gelet misschien. Of omdat daar niet grofweg wordt doorgeraast als een koe door de keuken van je grootmoeder. De koortjes in Never Ever zijn aangenaam en toch mag Amund hier en daar zijn ruwe Seasick Steve-ding doen.

Ze kunnen het dus best, leuke liedjes maken. Een ganse plaat lang lukt dat (nog) niet, maar Oslo en Bergen werden ook niet in één dag gebouwd. En ooit komt er wel weer een revival van de garageblues.

28 februari 2017
Patrick Van Gestel