Morrissey & Marshall - We Rise
Mass Market Recordings
Oude wijn in nieuwe zakken. Het was een zinnetje dat deze weken wel eens meer uit de pen van het ijverig becommentariërende journalistenheir vloeide naar aanleiding van een kennelijk niet ophoudende stroom aan politieke schandalen. Het is een ook een zinnetje dat met dezelfde regelmaat van een metronoom kan gebruikt worden wanneer we spreken over nieuwe, al dan niet getalenteerde Angelsaksische pop- en rockgroepjes uit de UK.
‘We Rise’, de tweede cd van Morrissey & Marshall, komt uit precies in een periode dat iedereen de mond vol heeft van de vijftigste verjaardag van die milestone die ‘Sergeant Pepper’s Lonely Heartsclub Band’ was voor de rockmuziek. Daar gaan we het niet over hebben, maar het is wel zo dat de Fab Four een erfenis en meteen ook een “feuille de route” gegeven hebben die vele Angelsaksische groepjes steeds opnieuw gebruiken. Soms draait dat goed uit, soms geraakt men niet verder dan wat bloedeloos geïmiteer dat amper voorbij de platenbakken of tot op Spotify geraakt.
Gelukkig is dat bij Morrissey & Marshall niet het geval. Dat komt door hoofdzakelijk twee factoren. Eerst en vooral klinkt de samenzang tussen beide heren op een verbazende wijze à la John en Paul. En bovendien kruipen de composities – hoe dun ze soms ook mogen wezen – erg vlot in het oor.
Niet alle composities zijn dus even sterk maar ze hebben vaak een knappe intro of hook. She’s Got Love lijkt geen sterke song, maar het dingetje nestelt zich wel in je hoofd en je voelt je voeten al vlug meestampen. Ook Hangin’ Around met een intro die door Status Quo amper kan verbeterd worden, steunt op die formule. Beautiful World heeft een leuk refreintje maar voor de rest heeft de song niet zo veel om het lijf. Het knap geproducete Stand Down klinkt dan weer erg modern met een opzwepende ritmesectie, stevige vokalen en krachtige gitaren daarover. Dat gaat erin als een hartige brok Sunday roast.
Op het einde van de plaat wordt het tempo en de stevige productie flink gedownsized om het met een commerciële term te zeggen, en dan komt er weer ruimte voor een flinke knipoog naar het succesvolle debuut van de twee heren. Daarbij blijft het bluesy We’re The Greatest nog het dichtst bij de oude sound van de debuut-lp. Het is een eerste moment van verpozing in dit nieuwe album, dat niet kwaad is, veel stoerder klinkt, maar misschien iets minder geïnspireerd is dan de eerste. De pianoballad I Need You verlengt die rust nog even en het heerlijke duet The Light Breaks legt deze mooie schijf in alle rust neer.