Monsieur Voltaire - My God Is You

Noja Recordings

Monsieur Voltaire is even Frans als onze hoofdredacteur. En allicht ook even filosofisch aangelegd. Om maar te zeggen dat we niet helemaal meer kunnen recapituleren waarom de plaat van een obscure, Italiaanse songwriter, uitgebracht op een obscuur Italiaans platenlabeltje, in onze speler beland is. Laat staan dat we enige link met God of Voltaire zien.

Marcello Rossi laat zich in artiestenkringen dus graag Monsieur Voltaire noemen en graaft en ploetert al meer dan twintig jaar lang in bluesrock, garage, metalcore en andere middens met bands als Vittorio Rossi, Najra, Los Dragos, Bongley Dead, Nativist, Greyscale en Golden Shower. Hum. Solo bewees hij enkele jaren geleden met debuut ‘33’ ook eens te willen proeven van de wereld der singer-songwriters, maar de Italiaanse experimenteerdrift en psychedelische botterhammen volledig in de vuilbak gooien deed hij niet.

Opvolger ‘My God Is You’ is een mooi vervolg van ‘33’. Samen met drie medemuzikanten (bas, drums, orgel) werden op enkele dagen tijd tien songs ingeblikt. Songs met een solide basis, fijne uitwerking en oog voor detail en vooral ook met veel optimisme en onbezonnenheid. De plaat begint in een waas van sfeer en harmonie, met akoestische gitaar, ontdubbelde zang en een lekkere bluesy riff die een soft The Sailor inzet. Verfijnd in afwerking met achtergrondriedeltjes, overdubs en 3D-sound. En zo verzorgt Monsieur Voltaire heel zijn gamma met oog voor harmonie en melodie. Of hoe tien songs nog anderhalf jaar nadien hebben kunnen rijpen tot deze plaat er was.

Verwacht een mooi poprockgeheel met gezonde snuifjes blues, country, psychedelica en structurele beweging. Songwriterwise met de zang voorop, maar toch ook met veel ruimte voor instrumentale omkadering en spielereien. Hoe Gravity van een gezapige countrysong kan uitmonden in een cirkelend, tollend geheel van om elkaar kronkelende stemmen en wauwelende effecten. En hoe Kill Me volledig onbezonnen kan sliden met wat gitaartjes en beheerste licks en op een honky-tonkritme en een Hammondorgel bijna de helft van dit album aanwezig kan zijn zonder echt op te vallen. Dan zwijgen we nog over een heerlijk uptempo, billenkletsend Lucy.

Nee, het was duidelijk lente in Italië ten tijde van het musiceren van ‘My God Is You’. Je kan een handvol Anglo-Amerikaanse songwriters als referentie nemen (Drake, Weller, Jagger of Dylan, om er enkele te noemen). Er zit misschien wat woestijngroezeligheid in deze plaat en dus wat minder Europees karakter. En misschien ook wat veel songs die op sfeer werken en pas in latere fase echt naar de keel durven grijpen. No matter, gewoon de hoed wat meer over de ogen trekken en de hangmat laten wiegen.