Monomyth - Exo

Suburban

Vijf nummers, bijna drie kwartier muziek. Dan weet je meteen waar je aan begint, als je ‘Exo’ van Monomyth in de speler duwt / op de draaitafel legt. En de Hollanders weten je hiermee opnieuw te pakken.

Opener Uncharted brengt je al meteen in de sfeer van de Lage Landen. De regen spat zo uit je boxen. Daarmee weten ze meteen ook die song te kaderen. Het duurt trouwens bijna drie minuten voor de song als een langzaam opkomend zomeronweer op tempo raakt. Intussen heb je dan wel kunnen genieten van een elektronisch getinte soundscape die je, zoals dat op de vorige platen ook al het geval was, terugvoert naar vroegere jaren.

Maar dan is het aan de bas en de drums om de groove te leggen waarrond de elektronica kan cirkelen en draaien. Het thema, ook al op synths, wordt er dan aan toegevoegd om stilaan tot een volwaardige song te komen. De gitaar zit verstopt tussen de plooien, maar is wel degelijk aanwezig. Het is in elk geval iets, wat we van Monomyth nog niet hebben gehoord en misschien wel van het beste dat we van de band op plaat – want live zijn deze jongens steeds de moeite – al hebben gehoord. Trouwens, dan duiken er ook nog psychedelica op: de gitaar mag uit het verdomhoekje om even het voortouw te nemen om het nummer dan heel even in Vangelis-mode te laten overgaan vooraleer de vulkaan uitbarst. En dat is nog maar één nummer.

Er valt dus nogal wat te beleven in de instrumentale werkstukken van deze band. In Surface Crawler keren ze trouwens weer op de voetstappen. Dit is meer de (postprog)rock, die we van hen gewend zijn. De elektronica is weer naar het bezemhok verwezen, al komt die toch nog af en toe priemend door de rock piepen.

Ook Et Oasis zoekt het midden tussen de overdaad aan elektronica en sfeer van de opener en de rockgitaren van de opvolger. Meesterlijke groove in elk geval, waarvoor ze ons telkens weer mogen wakker maken. En dan hebben we het nog niet eens over de killerriffs, die je om de oren vliegen. Mogen wij u er trouwens fijntjes op wijzen dat u deze plaat best aan een zeker volume beluistert. Haal die hoofdtelefoon dus alvast boven voor u eraan begint.

En dan is er nog single LHC, die lijkt te openen met een verwijzing naar Jan Hammers Miami Vice Theme, maar daar ook vlotjes overheen gaat en meteen en passant weer wat nieuwe riffs aan het archief van deze noorderburen toevoegt. Misschien is dit wel het meest toegankelijke nummer van de plaat (en vandaar ook de single), maar zelfs dan valt er nog genoeg te headbangen.

Afsluiter Moebius Trip brengt een ode aan de vorig jaar overleden Duitse krautrocker Dieter Moebius, die ooit nog dat genre op de kaart zette en samenwerkte met onder meer Brian Eno. En toch start dit nummer met een helse rockriff om pas naar het einde toe te evolueren naar de elektronica, die Moebius zo lief was. Maar mooi is het wel en de liefde voor de man komt er ook duidelijk uit naar voor.

‘Exo’ is een spannende plaat en zou wel eens de beste van de band tot nu toe kunnen zijn. Vraag is waar dat gaat eindigen als Monomyth zo blijft evolueren.

Monomyth stelt deze plaat voor op 28 april in de Gentse Charlatan.