Monnik - Bitteroogst

ConSouling Sounds

Weinig ademruimte op de nieuwe plaat van Monnik, die je in twee stevige brokken krijgt opgediend. Te nemen of te laten. Wij nemen hem! Inpakken hoeft niet.

'Bitteroogst' start alvast uiterst vreemd, tenminste naar de normen van Monnik. De eerste klanken doen denken aan Kraftwerk, gecombineerd met een soort van sixtiesfilmsoundtrack. De gitaar lijkt zo in een Franse film uit dat tijdperk te kunnen. En ondertussen tokkelt het synthriedeltje verder. Enkel de bassynth, die op de achtergrond zoemt, geeft het geheel een somberder kleurtje. Na zowat vier minuten wordt de muziek dan overspoeld door iets wat van ver aan Jean-Michel Jarre doet denken. En dat wordt op zijn beurt weer verdrongen door UFO's uit – jawel – Amerikaanse films uit de jaren zestig. Dat lijkt een steeds terugkerend thema.

Even verder neemt de ambient het verhaal over en waan je je bij nacht in verlaten kloosterruïnes. Enigma lijkt ons hier wel een passende referentie, ook al klinkt dit alles veel minder poppy en hitgevoelig.

Eén ding is zeker: vervelen doe je je geen seconde op deze plaat, waarbij het nergens stoort dat ze niet onderbroken wordt. Integendeel zelfs, net omdat ze je niet laat op adem komen, wordt je opgeslokt door de muziek. Vast staat wel dat de randen van 'Bitteroogst' gemakkelijker terug te vinden zijn dan dat op 'Bedevaart' het geval is. Maar dat moet u dus helemaal niet als negatief zijn.

Op één of andere manier weet Monnik steeds weer op het randje van toegankelijk en experimenteel te balanceren. Het is dan ook geen verrassing, als je plots een banjo hoort opduiken naast een heerlijke gitaarriedel. De zang maakt het dan af.

Aan de plaat werd een uitstekende single vooruitgestuurd. Polderbloed is intrigerend, gaat diep en laat je niet meer los. Je kan het zelfs meezingen. De traagheid van het nummer werkt hypnotiserend zonder dat het saai wordt. Het houdt je in de ban, zoals een goede song dat moet doen. De stem ontdubbelt uiteindelijk in een computerstem en een zwevende echo. Klasse!

Ook in het tweede deel dat na zowat twintig minuten start is er weer dat retrogevoel dat meteen overheerst. Dezelfde kenmerken, waarvan eerder sprake, keren terug. Maar het is een geheel ander nummer, waarbij aanvankelijk de toetsen de overhand nemen. Ook hier blijft Jean-Michel Jarre een mikpunt, meer nog omdat er hier van een gitaar in eerste instantie geen sprake is. Pas veel verder duikt het instrument weer sporadisch op. Of tenminste: dat maken wij ervan.

Maar dit is nergens een platte kopie. De bezwaarde geest van de protagonist dwaalt door de donkere gangen van deze muziek. En de trage, zang onderstreept dat met een vette lijn. Als Monnik ons hiermee op de verkeerde voet wilde zetten, dan is dat volledig gelukt. Dit hadden we niet verwacht. En zijn dat dan niet net de mooiste platen?

Voor de geïnteresseerden: bij de plaat hoort ook een thee, door de artiest samengesteld en te koop tijdens de concerten. Hoe bitter die dan smaakt, mag u ons altijd laten weten.

U kan Monnik onder meer aan het werk zien samen met nog andere acts uit de Consouling-stal op 12 oktober in CC Ter Dilft in Bornem.