Monarch Trail - Sand

Perpetual Tree Music

Na vijf soloalbums had toetsenist Ken Baird genoeg van zijn kluizenaarsbestaan en wilde hij in groepsverband gaan componeren. Zijn ritmesectie (Dino Verginella en Chris Lamont) vond dat een goed idee en zo ontstond de band Monarch Trail. Net als het debuut ‘Skye’ (2014) is ook ‘Sand’ een warme, sfeervolle symfoplaat waarop Baird zich opnieuw liet inspireren door de tekeningen van Annette Roche.

Sand

De naam Monarch Trail verwijst naar een route door de natuur in de Dundas Valley nabij Toronto. En dat is zeker niet de enige Canadese connectie. Wie er opgroeit met muziek, is uiteraard beïnvloed door Rush. Het is geen toeval dat het klankenarsenaal van Baird herinneringen oproept aan Geddy Lee's toetsenspel op klassieke albums als ‘Permanent Waves’ en ‘Moving Pictures’.

Je zou van ‘Skye’ een toetsenplaat verwachten, maar de gitaren zijn niet vergeten. De gastgitaristen in Bairds solowerk en op ‘Skye’ – John Mamone, Kelly Kereliuk en Steve Cochrane – keren hier terug en hun bijdragen zijn significant over de hele lijn. Door de combinatie met Bairds warme, symfonische klankenpalet wint men aan cinema-achtige intensiteit, terwijl zijn galmende zang ervoor zorgt dat de emotie niet ondergesneeuwd geraakt.

De muziek pikt opnieuw aan bij het futuristische maar erg humane artwork van Annette Roche. En net dat is de kracht van ‘Sand’: het scifiverhaal gaat over mensen, in plaats van nog maar eens een plejade van ruimtemonsters en lasergevechten. Het is alsof je met een ruimteschip meereist, maar dan zonder de vijandige elementen van een typische sciencefictionfilm.

De opname van de drums (knap spel van Lamont) klinkt eerder droog, maar dat is detailkritiek. Laat je meedrijven op de warme golven toetsen. De reis aan boord is voorspoedig, de bestemming mensvriendelijk. Elke liefhebber van symfonische prog en neo-prog zou deze Monarch Trail absoluut moeten bewandelen.

23 augustus 2017
Christoph Lintermans