Mona Lisa - Vincent & Mona
Musea Records
Zoals de grote bands van de jaren zeventig een voorbeeldfunctie hebben voor nieuwe generaties, zo pushen de vaandeldragers van vandaag de oudjes om nog een keer voluit te gaan voor het werkelijk te laat is. Bij onze zuiderburen is het legendarische Ange van Christian Descamps (geboortejaar 1969) zelfs nooit echt gestopt. Bij de concullega’s van Mona Lisa ligt dat wel enigszins anders. ‘Vincent & Mona’ verschijnt meer dan twintig jaar na de vorige worp die op zijn beurt twee decennia achter de voorganger kwam aangehuppeld. Maar veel belangrijker: ‘Vincent & Mona’ klinkt als vanouds groots en dwingt zelfs een plekje af tussen de klassiekers uit de periode 1973 – 1979.
Samen met Ange was Mona Lisa in de seventies een exponent van de theatrale Franse school die als pendant van de Britse was ontstaan. Voor beide groepen was het vroege Genesis het na te streven ideaal en Peter Gabriel was God. Maar de symfonische stijl en de prettig gestoorde vertelsels moesten wel verfranst worden om een eigen identiteit te ontwikkelen. De Franse progrock zou een huwelijk aangaan met de Gallische volksmuziek en het chanson.
Toch zijn Ange en Mona Lisa niet meteen met elkaar te vergelijken. Terwijl de groep rond Descamps voortdurend nieuwe invloeden opnam/opneemt, blijft Mona Lisa de roots trouw. Dat ‘Vincent & Mona’ niettemin geen belegen indruk maakt, is in eerste instantie op het conto te schrijven van nieuwe cohort Matthieu Grandet, die op gitaar, bas en drums en achter de mengtafel het leeuwendeel van het album voor zijn rekening neemt. Aan hem danken we de levendige productie en eigentijdse sound.
Francis Poulet en Michel Grandet zijn dan weer de schakels met het verleden. Originele drummer Poulet deed in ’79 een "Phil Collins" door vanaf ‘Vers Demain’ de zang over te nemen van de innemende Dominique Le Guennec. Op datzelfde album debuteerde Michel Grandet op toetsen. Ook nu zorgt zijn idiosyncratische spel voor het speelse element.
Speels zijn ook de toneelstukjes die Poulet opvoert, zeker als hulde gebracht wordt aan de muze van de band. Het titelnummer is een eigen versie van ‘Night At The Museum’. Vincent Van Gogh ontsnapt uit zijn kader in het musée d’Orsay en zoekt de Mona Lisa op in het Louvre. In La Gioconda komt het wereldvermaarde model als vanzelf tot leven. Het nummer bevat zelfs een verwijzing naar ‘Avant Qu’il Ne Soit Trop Tard’ (1977), het meesterwerk van de band. Een ouwe vos als Poulet is de theatrale trucs nog niet verleerd en articuleert zijn teksten alsof hij nooit in de schaduw van Le Guennec gestaan heeft.