Molly Burch - Please Be Mine

Captured Tracks Records

De ouderwetse middeltjes zijn vaak nog de beste. Ze werken niet altijd, maar weldadig zijn ze meestal wel. Een goeie grog tegen de griep bijvoorbeeld van thee, rum, citroen en honing. Beter word je er niet van, maar deugd doet het sowieso. En zo is het ook met de muziek van Molly Burch bij liefdesverdriet.

Please Be Mine

De zesentwintigjarige Molly Burch verschijnt schijnbaar uit het niets. In augustus verscheen haar eerste single, meteen op Captured Discs, met op de A-kant, het meer uptempo Downhearted en op de flipzijde de slow I Adore You. Meteen werd ook duidelijk dat we hier met een uitzonderlijke zangeres te maken hadden.

Haar rokerige, veelzijdige stem doet meteen denken aan illustere voorgangers als Brenda Lee, Dusty Springfield, Patsy Cline en Lesley Gore. Afgaande op haar helden en haar achtergrond is dat ook geen wonder. Ze luistert blijkbaar al van kindsbeen af naar Billie Holiday en Nina Simone, keek graag naar Hollywood musicals en studeerde Jazz Vocal Performance in Asheville.

Daar ontmoette ze gitarist Dailey Toliver, die ook op deze plaat speelt en die tegelijk inspiratiebron was voor veel van de songs. Aan Wrong For You te horen, is dat ook best iets om jaloers op te zijn, want de manier waarop zij via onze hoofdtelefoon “you make feel like a woman” in onze oren smacht, zorgt dat voor een warm gevoel onder onze navel.

Ook in Try zingt ze zwoel: “sweetheart won’t you call my name” klinkt het verlangend. Het is persoonlijk, maar tegelijk universeel. Het persoonlijke verhaal gaat dat Burch en haar Toliver elkaar kwijtraakten toen zij naar Austin trok. Het verlangen bleef en hij volgde haar een jaar later. Het universele zit hem in de herkenbaarheid van verlangen naar een verre geliefde.

En zo is het ook met het daaraan gepaarde gevoel van eenzaamheid dat verklankt wordt in Loneliest Heart en Torn To Pieces. In andere songs bezingt Burch hoe zij en Tolliver terug bij elkaar kwamen en de kring gesloten werd. Het slotnummer I Love You Still bijvoorbeeld is een eerlijke, aangrijpende liefdesverklaring.

Dat deze plaat live werd ingespeeld op de ouderwetse manier, doet de retro-feel alle eer aan en zorgt er tegelijk voor dat de plaat dat ruwe, eerlijke randje heeft dat al die gevoelens eerlijk pijnlijk duidelijk laat voelen. De spaarzame, maar heldere arrangementen staan volledig in dienste van Burchs’ stem en versterken op sublieme wijze de algemene sfeer.

Of er lang aan deze debuutplaat is gewerkt, weten we niet, maar ze klinkt helemaal af. Er is niets aan dat zou verbeterd kunnen worden. Een beter middeltje tegen liefdesverdriet is er niet.

17 februari 2017
Marc Alenus