Molchat Doma - Belaya Polosa
Sacred Bones Records
Heb je de passage van Molchat Doma in Antwerpen gemist? Vergeeflijk, want in het licht van de wereldpolitiek en oorlogsproblematiek kan je de bijzondere aandacht voor deze Wit-Russische band, die haar land ontvluchtte (en niet meer binnen mag) in een enigszins apart perspectief plaatsen. Wat niet wegneemt dat de combinatie van wave, postpunk en elektro in combinatie met de morbide stem van Jegor Sjoetko en diens Russische teksten lekker duister en sinister overkomen.
Ook op vierde langspeler ‘Belaya Polosa’ durft het trio immers wel politiek gewaagd schenen schoppen. Al zullen wij er hier, gezien de onverstaanbare teksten (die je ook enkel in het cyrillisch in het bijbehorende boekje terugvindt), weinig van begrijpen. In elk geval is de band verhuisd naar niks minder dan het Amerikaanse (!) Los Angeles en heeft de kille en sombere Wit-Russische ijswind achtergelaten voor meer opgewekte elektronische finesse en details.
Molchat Doma klinkt dus een stuk opgewekter en optimistischer dan voorheen vanwege het gebruik van extra blieps, echo-effecten, halo’s en zelfs natuursamples. Dat maakt deze plaat een stuk rijker en avontuurlijker dan de harde, industriële voorgangers. In een vorig bestaan hadden de drie heren bijvoorbeeld nooit een track als Son kunnen uitbrengen: een minuut vol sferische onweersamples, bluesy gitaarflangers en een heerlijk psychedelische basgroove. De zwaartekracht is hier duidelijk ingeruild voor een verslavende verheffing, zo’n zes minuten lang.
Zo hoef je bij deze Molchat Doma-plaat dus niet verbaast te zijn over extra zuurstof. Een stuk dromerige psychpop met Talk Talk-allures (Chernye Cvety), vintage eightieselektrosynthwerk (III) of zelfs een heuse ritmeloze compositie van sferische ambienttoetsen in een Beznadezhny Waltz behoort tot de mogelijkheden.
Dat gaat natuurlijk allemaal een beetje ten koste van de eigenheid. Maar dat is bij ‘Belaya Polosa’ niet echt problematisch. De creatieve en experimentele eitjes die MD (en dus niet DM) uitbroedt, blijken immers weldoordacht en zijn een verrijking eerder dan wazigheid. Met de nodige credits voor producer Raman Kamahortsau die alles loepzuiver uitlicht. En dan komt er plots ook ruimte voor een melancholische, slepende song als Ne Vdvoem met die bluesy gitaar, grollende basgroove en bijna smekende, hoge stem van Sjoetko. Bloedmooi en met de goedkeurende knikjes van The Cure op de achtergrond.
Molchat Doma heeft op deze vierde langspeler de muzikale poort dus helemaal opengetrokken. En dat zonder de elektrowavebeats, donker galmende stem of grijs industriële verleden te verloochenen. Ook deze plaat krijgt weer een hoes van een erg bijzonder en imposant architecturaal, betonnen bouwwerk, maar er zit plots zoveel meer in deze band: een goed verscholen diepgang die pas na enkele fullvolumeluisterbeurten naar de oppervlakte toe fonkelt. Mooie transformatie.