Mogwai - Rave Tapes

Rock Action Records Glasgow

Elf ep’tjes, acht reguliere langspelers en twee soundtracks. Dat is wat Mogwai bij elkaar geschreven heeft in zeventien jaar. Het schotse vijftal weet dus in ieder geval wat werken is. En de meest recente vrucht van die noeste arbeid heet ‘Rave Tapes’ en laat een lichtjes andere Mogwai horen. Helaas is het resultaat slechts half geslaagd.

In 1997 bracht Mogwai hun ‘Young Team’ uit, een plaat die meteen een blauwdruk voor de postrock werd. Lange, sfeervolle nummers met regelmatige explosies van gitaargeweld. Op ‘Rave Tapes’ zijn de nummers niet meer zo ontzettend lang - ze schipperen tussen tweeënhalve en zesenhalve minuut - en zijn de explosies van gitaargeweld nergens meer te bespeuren. De gitaar is zelfs grotendeels naar de achtergrond verdreven door elektronische bliepjes.

In 2013 maakte Mogwai de soundtrack voor de bejubelde, Franse televisiereeks 'Les Revenants'. De reeks handelt over een aantal ondoden in een klein bergdorpje in de Franse Alpen en vaart wel bij de sfeervolle soundtrack van Mogwai. Sterker nog: de makers vroegen Mogwai om de muziek en bouwden pas nadien een reeks rond het door hen aangeleverde werk.

Het is de invloed van deze soundtrack, die je nog hoort op ‘Rave Tapes’. De scheurende gitaren en oorverdovende climaxen hebben plaats gemaakt voor nummers die, nog meer dan voorheen, drijven op sfeer. Nummers die rustig kabbelen en het op hun eentje moeilijker hebben om te blijven boeien.

Er staat dan ook te veel middelmaat op de plaat. Hexon Bogon bijvoorbeeld. Of Master Card, een nummer waarvan we ons amper kunnen inbeelden dat we het nog niet een dozijn keer eerder hebben gehoord.

In Repelish wordt een radiopresentator gesampled die de satanische subliminale boodschap in Stairway To Heaven hekelt, een cadeautje van Geoff Barrow van Portishead overigens. In de intro is die sample nog leuk – al kan je je afvragen of het echt hoefde – maar in het verdere nummer wordt het veeleer een storend element dat de muziek in de weg loopt.

Dat er wel een toekomst verscholen zit in de combinatie Mogwai en synths horen we ook op ‘Rave Tapes’, maar te sporadisch om van een over de hele lijn geslaagd album te kunnen spreken. Remurderd lijkt op een huwelijk tussen Kraftwerk en Mogwai, maar wordt pas echt interessant wanneer de drums ergens halverwege invallen.

Het is pas in het laatste trio songs dat ‘Rave Tapes’ openbloeit. Met zijn bloedmooie piano en zang is Blues Hour een buitenbeentje, maar wat voor eentje. No Medicine For Regret heeft een goed gekozen titel, want met een beetje goede wil kan je het nummer horen wenen en afsluiter The Lord Is Out Of Control, waarin de stem door een vocoder wordt gestuurd, is meeslepend en intrigerend.

Mogwai heeft het zich met ‘Rave Tapes' alleszins niet gemakkelijk gemaakt en daagt – in plaats van weer een dosis gitaaruitbarstingen voor te schotelen die vast en zeker bejubeld zouden worden - ook zijn luisteraar uit met hun rustige vastheid.

De band heeft anno 2014 al lang niet meer de relevantie die ze in hun beginperiode hadden en ‘Rave Tapes’ is een eerder matig album, maar hun twee uitverkochte Ancienne Belgiques doen alvast besluiten dat relevantie een rekbaar begrip is wanneer je kan rekenen op een trouwe aanhang.