Modern Stars - Space Trips For The Masses

Little Clouds Records

Wat een kanjer van een hoes en wat een knoert van een titel. Met ‘Space Trips For The Masses’ en een foto van een in een groene nevel wegzinkende astronaut weet je meteen waar je aan toe bent: serieuze freaked out psychedelica. Ditmaal dankzij invloed van het water uit de Trevifontein!

De derde lp van het uit Rome afkomstige kwartet Modern Stars begint vanzelfsprekend ook met een conversatie uit de ruimte. Wat volgt, zijn zeven lome tracks vol zweverige dronegitaren, harmonieuze zang en onderhuidse wegdraaieffecten. Nummers waarbij je gerust bedwelmd en wezenloos mag staren naar de omwentelende olievlekken in je lavalamp dankzij de sitar of mandoline van frontman Andrea Merolle. Of waarbij je mag kijken of je schoenen niet onder de moerasmodder zitten, terwijl stevig wegende shoegazergitaren en logge drums op je schouders drukken.

Want echt verheven is deze spacetrip toch niet. Modern Stars lijkt eerder aan te sturen op een zware, bedwelmende mantra. Een universum waar songs eerder neerdrukkend en donker zijn dan de hoogte in kronkelen. Waar een nummer als No Fuzz vol ruis, weggetrokken zang en verhakte 3D-effecten voor een stevige … fuzz zorgt. En die roes mag een kleine, maar zaligmakende acht minuten duren. Want zo hoort het natuurlijk. De eerste twee voorzichtige en relatief korte probeerseltjes op ‘Space Trips For The Masses’ zetten wat dat betreft wel ietwat op het verkeerde been: de grote kracht zit natuurlijk in de belevingssongs die je gedurende zes of meer minuten meeslepen in hun benevelend verhaal.

Wat ons betreft ligt het hoogtepunt halfweg deze langspeler. My Messiah kronkelt immers niet enkel met distortiongitaren en pittige live drums doorheen de hersenpan, maar het zijn vooral ook de door elkaar verweven gezangen van Merolle en Margani die hier als een soort van Primal Screams-Come Together-harmony voor versterking zorgen. Erg mooi ook hoe deze muzikale liturgie langzaam uitsterft. Maar daar eindigt het dus nog niet. Het viertal blijft mooi vasthouden aan de lazy, gelaagde psychedelica. In afsluiter mag daar zelfs een stukje vertraagde en verouderde Mozart (Eine Kleine Nachtmusik) bij, die door een drone overklast wordt en waarover Barbara Margani als Nico van de Velvet Underground met de donkerblauwe stem gaat zweven en zich boven de donkere gitaardrones verheft.

‘Space Trips For The Masses’ mag je beschouwen als één langgerekte, psychedelische mantra. Deze plaat heeft maar één doel: je compleet inpakken. En dat doel is bij ons duidelijk bereikt.