Moderat - MORE D4TA

Monkeytown

“Een hybride tussen onbegrijpelijk, progressief, futuristisch en Berlijnse dancemuziek.” Mag je ons deze definitie van Moderat ofte het trio Sasha Ring (Apparat), Gernot Bronsert en Sebastian Szary (Modeselektor) gunnen? Na hun 'I', 'II' en 'III'-platen en na een slotconcert in 2017 leek dit unieke triumviraat spijtig genoeg uitgeblust. FOUT!! Ziedaar ‘More D4ta’.

Verrassing één: voor deze plaat moesten de drie heren in eigen Corona-isolement de studiocreativiteit zien te combineren met de vindsels ofte muzikale frustraties van de anderen. Leve de diverse digitale remote doorgeefluiken.

Verrassing twee: dit leidt tot een erg diverse plaat die – naar goede Moderat-traditie – schippert tussen songs, elektronische sfeertracks en regelrechte dj-must-play-tracks. Mogen we het een teveel aan inspiratie en ideeën noemen?

Verrassing drie: ‘More D4ta’ schrikt alvast af met een downtempotrack vol wegdraaiende synthesizers, waarbij je denkt: moet ik nu echt verder luisteren? Antwoord: JA!

Nee, serieus. Was je echt verrast? Weet dat dit trio echt wel het kruim van de studiotechnische Berliner producers is dat denkt in termen van pop en progressief. En dus krijg je een boel leuke songs die vlot wegkabbelen en de ene keer Chemical Brotheriaanse trekjes vertonen (Easy Prey, ...), next time met “We rule the world”-AVICII-beats knallen (More Love) als in serieuze technohouse overdrive gaan.

Maar wat vooral ook opnieuw opvalt: op één of andere manier weten deze drie Duitsers een soort van hapklare eenvoud te combineren aan een verdomd ingenieuze diepgang. Luister maar eens naar datzelfde Easy Prey door een goede koptelefoon en probeer dan om niet verslaafd te geraken aan die penetrante, gloeiende baslijn. En dan spreken we nog maar over één van de tien songs.

We geven bij deze alvast een aparte alinea weg aan acht minuten vol Neon Rats: vanaf minimal deephouse tot knallende clubtrack in een opbouwend verhaal dat equivalent kan zijn aan een speeddate dj-set op Tomorrowland.

Nee wacht, we geven nog een aparte alinea weg aan Doom Hype, omdat we na vijf keer beluisteren nog steeds niet vatten hoe je popwave, break- of tribal beats en industriële ritmen kan samenvoegen tot zo’n hoofdtollende … tja … Doom Hype.

No shit. Wacht. Bij het afsluitende Copy Copy (jaja, heb je ‘m?) recycleert Moderat toch gewoon het ritme van Massive Attacks Teardrop. Maar je krijgt er een boel mysterieuze shuffles bij en een penetrante falsetstem. Teardrop next level. Zonder houvast.

Stilaan moet je het wel beseffen: wij weten het ook niet echt met deze nieuwe Moderat. Niet één van de tien keren hebben we een “schot in de roos”-gevoel, maar net zoals die vorige platen, voel je gewoonweg een combinatie van creativiteit en we-doen-lekker-onze-goesting-vibe. En het is die eigenwijsheid en diversiteit die misschien wel het best is. Je kan Moderat opnieuw geen moment betrappen op commerciaslisme. En met al de bovenstaande conclusies in het achterhoofd: hoe zat dat weer met Leftfields ‘Leftism’?