Moddi - Floriography

Munich Records

Senja, een Noors eiland met ruige kusten, besneeuwde bergen en een paar vissersdorpen. Aan dit desolaat natuuroord is de jonge Moddi, alias Pål Moddi Knutsen ontsproten. Zijn plaats van herkomst is van uiterst groot belang in zijn muziek, want het is net alsof hij met zijn nu eens ruige, dan weer rustige stem de kuren van de natuur wil weergeven. En ja, België wordt voorlopig gespaard van regen en storm, maar als april ooit nog eens haar normale grillen bovenhaalt, dan zal dit donker plaatje ongetwijfeld opnieuw in de cd-speler vertoeven.

“I have borrowed my mother's accordion, stolen a Russian display mandolin and own a worn-down ocean blue guitar with two broken frets, with which I make music.”, weet de Noor. En voor een keer kunnen we diefstal niet afkeuren, want godzijdank is deze jongeman muziek beginnen maken. Zijn eerste cd ‘Floriography’ staat bol van gezellige luisterliedjes, die elk een clair-obscureffect in zich hebben. Van donker naar licht, van zwaarmoedig naar… minder melancholiek.

Die toon wordt meteen gezet in het openingsnummer Rubbles, dat heel traag begint met een lange stilte en vervolgens moeders accordeon; geen vrolijke Amelie-Poulaintoestanden, maar slechts een repetitief, somber deuntje. Door telkens wat meer elementen toe te voegen, bouwt Moddi op naar een climax waarbij hij de woorden eerder uitspuwt dan zingt. Ruw, maar werken doet het wel. Smoke toont net hetzelfde patroon, al wordt de accordeon daar vervangen door een viool die halverwege het lied een zeer mooie tweestrijd aangaat met Påls stem.

Andere liedjes vragen dan weer meer tijd om door te dringen. Zoals Poetry, dat eerder een eenzame mijmering zonder refrein of weerkerend patroon is. Dat maakt het bijzonder moeilijk om de aandacht erbij te houden en echt te luisteren naar wat hij zegt. Geef ons dan maar liever Magpie Eggs, waarbij drums, viool en gitaar samen een dramatische ontknoping creëren. Of 7! met een chorus, dat zelfs na de eerste beluistering al onder je hersenpan sluimert.

En toch rijst de vraag of Moddi wel gelukkig is. Geen enkel van de nummers omvat namelijk een vrolijk thema en lyrics zoals “Don’t dream when you can’t make it real / they’re only fictions anyway / and don’t love if you really want to feel” in A Sense of Grey en “Muscles that tense as you wring hands / because they’re built to do harm” in Ardennes zijn eerder regel dan uitzondering. Genoeg voer voor de zwartgallige medemens dus.

Kortom, Moddi’s stem is als de zee die nu eens kalm kabbelt en dan weer woest tegen de kust bonkt. Net daarom is de cd niet geschikt om op elk moment van de dag te beluisteren. Je moet er tijd voor nemen en buiten kan het best stormen. Want dit is weemoed omhuld in pure schoonheid.

Moddi speelt op 30 april op Dranouter Aan Zee en op 1 mei in de AB Club.