Modder - The Great Liberation Through Hearing

Consouling Sounds/Lay Bare Recordings

Heerlijk besmeurde bandnaam. Maar toen we de hoes van een stripfiguurmoloch en de bliksemtypografie van het Gentse Modder bekeken, hadden we de gitzwarte doomcapuchon al over de oren getrokken. Compleet onterecht. Want de tweede plaat van dit kwintet bestaat uit zes grotendeels instrumentale, verrassend "frisse" (voor zover kokend lood fris is) sludgemetaltracks. En zo lijkt de titel van dit plaatje grappig genoeg welgemikt. Over een revelatie gesproken.

Een moddervet geluid en een wall of sound die je schoenen naar beneden zuigt. Dat kon natuurlijk niet ontbreken. Net als de clichés van loodzware riffs die tot in het oneindige herhaald worden en als Thors hamer op je hoofd beuken of een traag stampende floortom die het beuken bekrachtigt. En toch heeft elke track – tussen vijf dikke en acht dunne minuten lang – bestaansrecht en een uniek karakter.

Deze plaat knalt als een woest onweer binnen. Met opgefokte hardcoredrums en een noisemuur die een orkaan kan weerstaan. En gaat dan al snel over in hoekige, van links naar rechts hakkende partijen en gierende gitaren. Zowel mathematisch berekend als furieus in energie. Een afwisseling tussen speed en driekwarts hoekenwerk dat na vijf minuten onheilspellend gaat loeien. Zo kwamen we ze toch nog niet vaak tegen.

Na die ongehoord wilde en luidruchtige opener, neemt Modder ook even gas terug. In een tijdlang herhalingsmoment bij Gazing Into Domination als een soort van psychedelische postrock of in een digitale industrial Fear-Factory-on-speed-song als Feral Summer. U begrijpt wel dat “gas terugnemen” serieus mag gerelativeerd worden. Maar het meest herkenbaar en aangrijpend vinden we dit vijftal terug in de loodzware riffmonsters – het vooraf vrijgegeven Doom Denker dat ook nu weer niet echt “doom” klinkt naar onze normen.

In elk geval hoef je jezelf niet te vervelen op ‘The Great Liberation Through Hearing’. Het feit dat je het op dit instrumentaal plaatje zo’n veertigtal minuten moet stellen met één mager stemsampletje is totaal geen gemis. Mits voldoende volume – een “must” – krijg je of verbeeld je je sowieso steeds nieuwe zaken in het universum van herrie. Dingen waarvan de nekharen ons ten berge rijzen, maar waarbij we ook in ons diep binnenste een overtuigend “Yes, yes, yesssss!” roepen. Of horen we in die unieke afsluiter met rateldrums en een dancebeat nu toch een oosters danseresje gegeseld worden? Wie zal het zeggen…