MJ Lenderman - Manning Fireworks

Anti Records

Kristof Souvagie van het Aalsterse Beech heeft een Amerikaans broertje en hij speelt bij Wednesday.

MJ Lenderman, gitarist bij de band Wednesday, leverde met ‘Manning Fireworks’ zijn vierde album af, en omdat hij met die band en zijn samenwerkingen met o.a. Waxahatchee en Kevin Abstract ondertussen wat naam maakte, kreeg dit solowerk wat meer aandacht dan de vorige drie.

Met Wednesday bracht hij iets nieuws: een combinatie van shoegaze en country, maar dat is niet de betrachting als soloartiest, al combineert hij ook hier verschillende genres. Over de negen nummers horen we slacker rock, indie folk, alt-country en '90s radio rock en invloeden van artiesten als Jason Molina, Pavement en Neil Young.

Geen wonder dus dat we moesten denken aan Souvagie, die met Beech uit hetzelfde vaatje tapt, maar vooralsnog met minder weerklank dan zijn Amerikaanse broertje, dat nochtans net zo schijnbaar ongeïnteresseerd klinkt.

Acht van de negen nummers zijn zo ruw en onbewerkt als een tafeltje gemaakt van palettenhout, waaraan hij en zijn vrienden goedkoop bier hesen in de tuin de voorbije zomer. Lendermans lijzige stem klinkt lichtjes verweerd maar toch jong, en hij zingt over kleine observaties die hij verpakt in leuke, soms briljante nonsenszinnen als “Every catholic knows he could be pope” (Joker Lips) en “Go rent a Ferrari and sing the blues/ Believe that Clapton was the second coming” (She’s Leaving You), om maar twee voorbeelden te noemen.

Dat doet misschien af aan de emotionele diepgang van zijn muziek, maar relativering is ook maar een coping-mechanisme, toch? En heeft niet iedereen zijn eigen manier om de shit van het bestaan een plek te geven? Wie zijn wij om te oordelen hoe Lenderman met zijn grote en kleine verdrietjes omgaat?

En het is best genieten van de luie, fuzzy gitaarlicks, de eenvoudige, maar effectieve drums, de folky viool (Rip Torn) en – vooral! - de slide gitaar tijdens lange fiets- of autoritten. De muziek van Lenderman lijkt de wereld iets minder hectisch te maken en wat vriendelijker. En we beseffen echt wel dat het cynische schouderophalen slechts een masker is, want elke artiest heeft demonen te temmen en angsten te bezweren.

Het is zoals hij zingt in You Don’t Know The Shape I’m In: niemand weet hoe Lenderman zich echt voelt. Dit is een van de hoogtepunten van de plaat, ook al haakten we bijna af bij de droge drumcomputerbeat die van bij de intro te horen is. De klarinet die verderop zijn intrede doet én de melodie van de song, grijpen je ondanks die mechanische drum ferm bij de keel.

En dan volgen nog twee climaxen. On My Knees is een van de potiger rocksongs op de plaat. De afwisseling in sound is welkom en leidt recht naar het tien minuten durende slotakkoord dat Bark At The Moon heet, en heel verrassend eindigt in zes minuten dronenende gitaar- en basgeluiden, feedback en pedaaleffecten. Helemaal ongepast en toch werkt het. Check het maar op 15 november in De Botanique.