Mister And Mississippi - Mirage

V2

Achter de bocht lag een nieuwe bron. Dat ontdekte de Utrechtse band Mister & Mississippi en ze doken er zonder aarzelen in, het hoofd eerst.

We geven het grif toe: de haakse bocht die Mister & Mississippi maakte kort na hun tweede album ‘We Only Meet To Part Again’ hadden we niet zien aankomen. Toen de eerste single uit ‘Mirage’, HAL9000,  losgelaten werd, hadden we zelfs moeite om te geloven dat dit de folkpopband was die ons twee albums lang in vervoering bracht met mooi uitgesponnen, tedere nummers.

Maar, wat Raymond Van Het Groenewoud ook mag beweren, wij behoren niet tot de racisten in de muziekwereld en we ontdekten meteen dat het nieuwe geluid ons zeer sterk aansprak. We hadden bewondering voor de moedige tabula rasa die de band maakte en snapten ook wel dat deze zet noodzakelijk was voor het voortbestaan van de band.

Maxime Barlag en haar mannen doken samen met Simon Akkermans de Kytopia Studio in, een ware Willy Wonkafabriek vol lekkers voor wie van synths houdt, en ging daar aan het experimenteren. Wat eruit kwam, zijn negen gespierde songs die erg hedendaags klinken, maar waarmee Barlag en co ingaan tegen de stroom naar een organische sound die veel bands volgen. Vergelijk het een beetje met wat School Is Cool uitvrat na ‘Entropology’.

De fans krijgen op ‘Mirage’ geen tijd om te wennen aan de nieuwe, frisse sound, al werden de eerste twee nummers (Wolfpack en Lush Looms) wel eerder op single uitgebracht. Barlag klinkt hier als een verleidelijke cyborg met haar vervormde stem, de synths zitten duidelijk meer in de voorgrond en drums en bas jagen het tempo veel hoger dan op de voorbije albums. Alleen de weidse gitaren zijn er nog af en toe.

Het duurt tot halverwege eer de storm enigszins gaat liggen met Pulsar, maar nog altijd regeren de synths en de spanning verdwijnt geenszins. Integendeel, die wordt in Vices/ Virtues nog wat opgedreven door middel van een hypnotiserende basdreun en meer soulvolle zang. En kijk, na vijf minuten in dat nummer is het woord enkel en alleen aan een eenzame gitaar. Voor even, want dan barst Interstellar Love Part II los na een kort inleidend deel I en is het weer al stomende elektropop wat de klok slaat.

Het nummer, dat nog het dichtst in de buurt komt van de oude sound, is het lange, afsluitende Replicants waarin zoals vanouds wat postrockinvloeden komen aanwaaien. Het bewijst wel dat zelfs met de nieuwe, synthetische sound er niet hoeft ingeboet te worden op emotionele diepgang.

Mister And Mississippi wagen met deze derde plaat een grote gok, maar wat ons betreft een geslaagde. De groep klinkt grootser en frisser dan ooit tevoren. Vraag is alleen of het publiek zal volgen. Veel zal afhangen van de drive waarmee de band de podia zal bestormen.