Misha Mullov Abbado - Cross Platform Interchange

Edition Records

De jonge, maar veelbelovende Londonse componist en jazzbassist Misha Mullov Abbado brengt met 'Cross Platform Interchange' de opvolger van zijn opgemerkte debuut 'New Ansonia'.

De veelgevraagde Mullov Abbado won eerder al verschillende muziekprijzen, zoals onder meer de Kenny Wheeler Jazz Prize en de Dankworth prijs voor compositie (jazz) en kreeg al schouderklopjes van een gigant als Evan Parker. Als zoon van Italiaanse dirigent Claudio Abbado en Russische violiste Viktoria Mullova zit muziek in de genen. Toch slaagt hij erin om opnieuw zijn eigen stem te laten horen als componist en zo uit de schaduw van zijn erg succesvolle ouders te komen.

Misha reist veel en houdt van afwisseling en variatie. Die invloed is onmiskenbaar aanwezig op dit nieuwe album, dat een verzameling is van ideeën, inspiraties en ontdekkingen. Hij omringt zich met een collectief topmuzikanten zoals onder meer cellist Matthew Barley, gitaristen Nick Goodwin en Rob Luft en Yusuf Narcin op bas trombone, maar blijft gelukkig niet op zijn lauweren rusten. Zo is er de inbreng van producer Duncan Bridgeman die een zeer bepalende rol heeft gehad bij de totstandkoming van dit nieuwe project.

Hij is een muzikant op de groei en dat hoor je volop. Meer dan ooit tevoren zoekt hij zijn eigen weg in de muziek en speelt hij eerder opgedane ervaringen on the road (o.a. Ronnie Scott's, The Vortex, Royal Albert Halls' Edgar Room in het kader van BBC Proms Late) mooi uit. Mullov Abbado componeert voor zowel solisten als voor ensembles (o.a. The London School's Symphony Orchestra, The Pelleas Ensemble, The Hermes Experiment, North Sea Ensemble) en brengt een mix van verschillende stijlen.

Muzikaal gezien schippert de behoorlijk polyvalente muzikant, die ook nog eens hoorn bespeelt bij het Zirobop kwartet en een big band dirigeert, tussen jazz, klassiek en pop. Nu, niet dat hij direct echte popsongs schrijft, maar je voelt wel duidelijk aan dat hij een heel goed oor heeft voor melodie en harmonie.

Neem de pittige opener Shanti Bell waarin de groovy baslijnen van Abbado meteen indruk maken. Vervolgens komt No Strictly Dancing binnen als een zalige oase van rust en sfeer. Op die manier weet hij samen met zijn medemuzikanten, in dit geval altsaxofonist Matthew Herd en Sam Raplet op tenor, een boeiende interactie aan te gaan.

Een van de hoogtepunten is het dik elf minuten durende Waves dat her en der nostalgische accenten legt maar even goed een muzikale reis op zich is. Tijdens het wat drukkere Gromit's Grand Outing hoor je naast speelplezier volop een onmiskenbare gelukzaligheid. Het album speelt met allerlei evenwichten: zo volgt erna het intieme, poëtisch mooie Still, Hidden Morning dat bij meerdere luisterbeurten uitgroeit tot onze favoriet.  

Naar het einde toe daalt het tempo even met Pure, 100 % Nunnery dat halfweg fraai openbarst en zo heel even naar free jazz lonkt, alvorens knap te besluiten met de titeltrack en Hair Of The Bop dat haast aanvoelt als een bonustrack. Dit door Dave Stapleton geproduceerde 'Cross Platform Interchange' is wederom een schot in de roos en een behoorlijk mooie aanvulling op de knappe catalogus van het Edition label.