Minoa - Forward, Backward, Start Again

Listenrecords

Schrijven over bekende, grote artiesten is leuk, maar verse talenten ontdekken is zoveel leuker, ook al moeten we vaak gewoon de appels oprapen die in ons mandje vallen. Dat gebeurde ook met ‘Forward, Backward, Start Again’ dat op een dag in onze mailbox viel.

Een eerste beluistering wekte meteen interesse omdat Minoa (echte naam Ina Klos) een aparte stem heeft die haar onderscheidt van andere artiestes en omdat de muziek aanleunt bij acts die we een warm hart toedragen zoals Lucy Dacus, Snail Mail, Soccer Mommy en Julia Jacklin.

Klos zag het levenslicht in Houston, maar groeide op in de buurt van Hannover. Daar ontdekte ze al vroeg de liefde voor het zingen. Ze zong in het schoolkoor, nam zanglessen vanaf haar zestiende, speelde in een jazzcombo en studeerde na de humaniora even (twee jaar) aan de hogeschool voor Muziek & Theater in Hamburg. In 2013 nam ze eerste single We Are Vagabonds op, maar de eerste single bij een label, Strangers dateert nog maar pas van vorig jaar. Het was het Berlijnse indielabel Listenrecords dat brood zag in deze artieste die nu ook het debuutalbum mag uitbrengen.

Strangers staat ook op dit debuut – meer nog: aan de tekst dankt het album de naam – en biedt een mooi zicht op de kracht van Minoa. De track begint als een smeulend vuurtje met Klos’ stem over een toetspartij, maar al snel komt daar een bitsige gitaar bij, wat past bij het thema van de song: een relatie die al voorbij is, maar waarbij de partners nog niet klaar zijn elk de eigen weg in te slaan. Eén en ander eindigt met veel tumult, getuige de onstuitbare lawine gitaargeweld aan het slot.

Ook de vijf andere singles, die tot nog toe uitkwamen, prijken op de tracklist, wat maakt dat de allereerste fanbasis al zes van de acht nummers kent, maar dat zal maar een klein clubje zijn. Vreemd genoeg eigenlijk, want zoals gezegd past deze plaat in een mooi rijtje aan vrouwelijke artiesten die het de voorbije jaren echt wel maakten.

Opener Something Special is één van die nog niet eerder uitgebrachte songs. Meteen is het één van onze favoriete tracks omdat Klos haar stem hier een aandoenlijk tremelo meegeeft. Het is ook één van de tederste songs op de plaat omdat ze hier kiest voor een akoestische gitaar. Het ligt in de lijn van het eerder verschenen Not Cool, al zit daar een speciale toetsenpartij in.

De ook niet eerder uitgegeven, kwetsbare en zeven minuten lange ballade Let’s Get There Slowly ligt eveneens in dat verlengde. Hier zingt Klos bijna als Kate Bush, met wie ze ook de ongewone songstructuren en het brede emotionele spectrum gemeen heeft. Helemaal anders klinkt het catchy Who Are You dat nog wel teder begint, maar uiteindelijk openlijk alle frustraties, woede en pijn richting luisteraar spuit als een etterbuil die plots openbarst. Net als Strangers deed en verderop ook Eye Of An Eagle nog eens lichtjes over zal doen, al zijn het daar de kraaien die schreeuwen.

Meest recente single Wanna Go Back In Time sluit de plaat op zwierige wijze af. Ook hier weer hetzelfde thema als in Strangers. In plaats van te willen lossen wil ze teruggaan in de tijd, toen de liefde nog bloeide als een lotus: trots, maar kwetsbaar. En dat is eigenlijk ook een mooie samenvatting van de plaat: sterk en gevoelig.