Miles Kane - Don't Forget Who You Are

Columbia

"Come closer / Come closer", fluisterde Miles Kane ons twee jaar geleden in het oor in de openingstrack van zijn debuutplaat ‘Colour Of The Trap’. Eén vurige passage op Rock Werchter, de leuke, soulvolle single First Of My Kind, berichten over een samenwerking met Paul Weller en een stevige, eerste single (Give Up) later is er nu ‘Don’t Forget Who You Are’.

Na de eerste paar luisterbeurten lijkt ‘Don’t Forget Who You Are’ een erg consistent album te zijn. Maar ook: zonder uitschieters genre Rearrange of Come Closer en zonder First Of My Kind waarin Kane meer richting Last Shadow Puppets opschoof. ‘Don’t Forget Who You Are’ is als een rollercoaster: de rit is heftig en voorbij voor je ’t weet; en na afloop kan je niet snel genoeg naar de volgende. Anders gezegd: de plaat is kort, snel en oppervlakkig en ze doet zijn werk voor zolang het duurt, maar blijft niet hangen.

In Give Up was het al duidelijk dat de gitaar nog meer aanwezig zou zijn en dat is eigenlijk op het gehele album – op twee rustpuntjes na – het geval. De opener Taking Over is meteen één van de beste nummers op de plaat. Een nummer dat live ongetwijfeld zal ontploffen. Een nummer dat in handen van Last Shadow Puppets perfect had gewerkt als soulswing.

Minder opgetogen zijn we over Don’t Forget Who You Are. Vooral de lalala’s zijn er ons iets te veel aan en ruiken te veel naar een gemakkelijkheidsoplossing. En “Lalala / Don’t forget who you are”, is nu ook niet de meest geïnspireerde tekst die we dit jaar al gehoord hebben. Hetzelfde geldt voor Give Up: een aanstekelijk nummer dat tot luchtgitaar spelen noopt, maar vluchtig. Miles Kane begint meer en meer te lijken op Jake Bugg met minder inhoud.

Bombshells is leuk, al hoefde dat handgeklap niet echt en de riff die Tonight aanstuurt is lekker. Wanneer de rollercoaster richting einde dondert, gaat het harder dan ooit met You’re Gonna Get It en Give Up. Afsluiter Darkness In Our Hearts had beter gewerkt als opener, want nu klinkt “Gotta be ready for this”, helemaal op het einde toch een beetje vreemd.

Out Of Control en Fire In My Heart zijn de twee rustpunten op dit album. Out Of Control plakt aan elkaar van de meligheid en de clichés (“I know that there’s a place in your heart/that I can call home”, asjeblief!). Dan is Fire In My Heart stukken beter, een nummer dat bewijst dat Miles Kane soms ook genoeg heeft aan een akoestische gitaar en wat piano op de achtergrond.

Miles Kane wilde van ‘Don’t Forget Who You Are’ een directe plaat maken zonder overtollig vet. Daar is hij zeker in geslaagd. ‘Don’t Forget Who You Are’ is een plaat die de live energie van Miles Kane perfect weet te vatten. Maar van ons had het toch iets meer mogen zijn. Zoals we eerder al zeiden: het album doet zijn werk, maar meer ook niet. Laat ons zeggen dat wij iets meer uitkijken naar de nieuwe plaat van Arctic Monkeys of – ooit – een tweede van Last Shadow Puppets.