Miles Hunt - The Custodian
Good Seeds
Lees in Tabloid-stijl: de frontman van The Wonder Stuff legt zijn ziel bloot. Diepgaander: tijdens een Tom Robinson-show wijst de host Miles Hunt – frontman van de Britpop-folkies The Wonder Stuff – erop dat hij niet langer een muziekdesigner, maar een kwaliteitsbewaker is geworden: iemand die zijn geniale songs beheert en bezweert; iemand die doorgeeft en met liefde overkoepelt. Een echte "Custodian". Waarop Hunt bedenkt zijn liedjes akoestisch te vertolken. Meteen all the way, dertig tracks lang.
En hoe begin je daaraan? Van het begin. Speakeasy is dan ook niet enkel de openingstrack, maar tegelijkertijd het eerste nummer dat Miles Hunt ooit schreef. En zo volgt deze dubbele cd gedurende dertig tracks een geschiedenis van dertig jaar. Om uit te komen bij Custoria … een track die nooit eerder verschenen is. Kwestie van deze verzamelaar helemaal zijn krediet te geven.
Dus we noteren “zang” en “akoestische gitaar”. En dat zo’n dertig liedjes lang. Maar dat mag, dat kan en dat klopt. Nooit hebben we gegeeuwd of gedacht dat het stilaan over mocht zijn. De reden? Miles Hunt is een persoon met veel lach, energie en Levellers-puch (sorry Wonder Stuff dat we wéér die vergelijking maken, maar het is wat het is). Die typische, in de hoogte neigende stem vol emotie, passie en eenvoudige vocabulaire. Zie je die troubadour in de metro … schamel, op de grond, gerafelde jas en een gitaar, die je plots ontroert? Hier zijn we.
En tegelijkertijd is ‘The Custodian’ een eerbetoon. Een eerbetoon aan zichzelf. De kracht van liedjes en eenvoud. Zoals een kwaliteitsbewaker hoort te doen. Alle Wonder-hits zijn natuurlijk aanwezig. Noem maar enkele: Steady As You Go of Escape From The Rubbish Island. (Trouwens opvallend géén Who Wants To Be The Disco King.) Maar welke liedjes nu wel of niet aanwezig zijn, doet er in feite geen hol toe. Deze dubbelaar bewijst immers een muzikale sterkte Hunt heeft, wat een passie, wat een geniale sterkte. De man sleept je mee in zijn verhalen en durft elk liedje nog eens te vertellen welke (soms erg moeilijke en persoonlijk slepende) voorgeschiedenis de basis vormde voor de songs zelf. Om maar te zeggen dat het boekje bij deze cd een aanleiding vormt om heel het naslagwerk The Wonderstuff Diaries eens grondig door te nemen.
Het gaat hier dus om een muzikale eenvoud van man en akoestische gitaar. Soms vlot en opgewekt (nee, meestal zo) maar soms ook wat trager en meer zwaarmoedig. “Beschouw ze als kampvuursongs of een vervelende kerel die met een gitaar op de stoep voor je huis zit te jengelen”. Zoiets geeft Hunt zelf aan. Wel beste vriend, ik beschouw deze akoestische verzamelaar voornamelijk als een muzikaal document vol passie en gedrevenheid. Als fan, ben je sowieso verliefd. Maar als nieuweling, ga je ver*** veel leuke prikkels krijgen. En ga je jezelf ook afvragen of het niet beter was iets closer bij heel dat Britpop verhaal aan te leunen. Want begin eens met wat muziek van The Wonder Stuff te luisteren. Goed man!